Της Θείτσας

Πέρασα τις προάλλες από το σπίτι σου το παλιό το δίπατο με τη σκάλα και τον κήπο τον παλιακό. Όλα πεσμένα το μεγαλύτερο ρημάδι ατέλειωτο πολύ. Κάπου θαμμένος θα’ ναι κι ο αργαλειός εκείνος ο πελώριος στο κελλάρι το σκιερό το γέλιο σου χέρια πόδια τον κουνούσαν κάτι κιλίμια αριστουργήματα χρώματα παραδείσια τώρα ούτε που να τα δούνε στην τηλεοπτική δικτατορία. Οι πρώην αστοί. Περιβόλι με όλες τις τριανταφυλλιές τα κρινάκια στη γλάστρα με τ’ αλουμινόχορτο μου το φέρνεις για παρέα στην τούρτα μου 1968 από τότε ζούνε τα κρινάκια στον κήπο της μάνας σαρανταεννιά χρόνια Τέμενη Παγκράτι Βούλα. Είναι αλήθεια πατέρα πως ζούμε στην ακριβότερη περιοχή; Δυστυχώς παιδί μου
Το σχέδιο Μάρσαλ το εφάρμοσες με ακρίβεια δυναμισμό και χαμόγελο Τι κάθεσαι και κλαις Εγώ σαν ήμουνα , μπρατσόνι κι άλλον από κοντά Στην καρυδιά της αυλής σου χαρές τρατάρισμα του κουταλιού νερό κρούσταλλο απ’ το πηγάδι σου γνωριμιές οι αρραβωνιάρες Στρωματσάδες απάνω σκοτάδι στη σάλα η μυρωδιά του ξύλου στην κουζίνα ο Τέλης Φάτε χάμω ρε Φάτε χάμω. Κι ύστερα σιωπή ή μάλλον ουρλιαχτά Θυμάμαι την αγάπη σου έπαιρνες τηλέφωνο στο Παγκράτι μέσα απ’ τ΄αγκάθια ας μη πω για μένα Μόνο το γράμμα απ’ την αλλοδαπή με σώζει κι αν Γηροκομείο ο Άγιος Χαράλαμπος θυμάμαι το χαμόγελό σου επταπλασίως κεκαθαρμένο... Κι άστους να λένε.

· 

        ΠΑΙΔΟΣ Η ΒΑΣΙΛΙΗ

Κι είπα να κάνω μια ελικτική
Γύρω από τον εαυτό μου
Πού αλλού
Κράτησε δισεκατό χρόνια
Ένα millenium χωρίς λαμπάκια
Σαν τελείωσε, αργόσχολα κοιτούσα
Ένα μικρό ελατήριο, ξέμεινε
Θα το κρατήσω, σκέφτηκα
Σαν Ενθύμιο της σφαγής μου
Μην έχοντας άλλο τι
Τα δάχτυλά μου κινούσα
Πάνω κάτω τ' ανάπαλιν
Κι αυτό, ξεκαρδισμένο
Φούσκωνε ξεφούσκωνε πατικωνόταν
Για δες εκεί πόσο απλό ήταν
Τελικά

Αδιαλείπτως προσεύχεσθε. Ένα ατελεύτητο εργόχειρο. Ένας στόχος, μια εργασία που δεν σταματά ποτέ. Η βασιλική οδός προς την δημιουργικότητα. Και προς όλα τα θέματα προς διερεύνησιν.

Είναι πολύ δύσκολο και συνάμα πολύ απλό να σχετιστείς με παιδιά ως εκπαιδευτικός. Η αγάπη, το καλό ψυχολογικό κλίμα, η αποδοχή και η ενθάρρυνση ενός εκάστου συνήθως λειτουργούν.

Δεύτε πρός με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω ημάς. Μάθετε απ' εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς ημών. Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστί.

O Σταυρός του Κυρίου. Έρχεται, στην απόλυση της Λειτουργίας της Κυριακάτικης, για μια φορά ακόμη, να σε αγγίξει προστατευτικά και να σου θυμίσει πως χωρίς αυτόν, τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό, δεν πας πουθενά. Ή μάλλον πας: στο μικρό σου, εγωιστικό σύμπαν, κολλημένος στην δική σου, στενή ατομοκεντρικότητα. Εκεί που όλα είναι πρόβλημα και ψευδοσταυροί. Έρχεται ο Σταυρός του Κυρίου να σου ψιθυρίσει πως μόνο αν εναγκαλιστείς το δικό σου Σταυρό θα δεις Ανάσταση. Μόνο τότε θα ζήσεις την παρουσία του Κυρίου και θα ελευθερωθείς από κάθε ψυχολογίστικη μιζέρια. Μόνο τότε. Όταν αποδεχτείς την ύπαρξη του Σταυρού, όπως εκφράζεται στη δική σου ζωή και δεχτείς ελεύθερα να τον σηκώσεις με τα μάτια στο κενό μνήμα της Ανάστασης. Το κάμνεις, που έλεγε κι ο Πατροκοσμάς; Ή θα ζητάς μια ζωή δεκανίκια και θα κλαίγεσαι;

O συγγραφέας οφείλει, αν θέλει να είναι και να συνεχίσει να είναι συγγραφέας, να μάθει να προσανατολίζει συνειδητά τον εαυτό του, την ενέργειά του, την εστίασή του, την ματιά του, τις ασχολίες του και την ιεράρχησή τους, στην συγγραφή. Αυτό σημαίνει κατ' αρχάς προθετικότητα. Μετά, εκπαίδευση "ματιάς" και καταγραφή ερεθισμάτων, αφορμών από την καθημερινότητα. Αυτό δεν μπορεί να είναι ερασιτεχνισμός, όποτε και αν το θυμάμαι. Αυτό οφείλει να γίνει τρόπος ζωής. Ακόμα και τα σημειωματάρια-παντού. Μετά, ανάγνωση ομοτέχνων και καλλιέργεια σχέσεων. Και τέλος, γράψιμο στο blog. Καθημερινό γράψιμο. Και ενασχόληση με τα τρέχοντα γραπτά projects. A, και μείωση της παθητικής  ενασχόλησης με τα social media.

Θυσίασε το εγωιστικό σου θέλημα και τότε θα γνωρίσεις αληθινά τον εαυτό σου

ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΡΑΜΟΥ

Ἑορτάζει τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου

Στὰ Εἰσόδια

Ἐκεῖ. Πάνω στὸ ὕψωμα ποὺ ἀγναντεύει τὸ Λιβάδι καὶ τὴν θάλασσα. Σ’ αὐτὸν τὸν οὐρανοδρόμο δρόμο μὲ τὰ χρώματα. Μὲ γκρίζο, μὲ σύννεφα, μὲ κεῖνα τὰ μαβιὰ τοῦ τέλους τῆς μέρας, μὲ ρόδινα νέφη, μὲ γρανίτες βράχους ποὺ ἡ γραμμὴ τους στρογγυλεύει τὸν ὁρίζοντα. Ἐκεῖ εἶναι ἡ Παναγιά. Μ’ αὐλὴ μεγάλη δικιά της, αὐλὴ ποὺ ὁρίζει, πού’ ναι ἡ ἴδια τὸ χωριό. Ἐκεῖ, πρωΐ-πρωΐ, μὲ κρύο, μ’ ἀέρα, τυλιγμένοι στὸ ζεστὸ σάλι, στὸν ὄρθρο. Ἀκόμα μισοξημερώματα. Μὲ τὶς ἄκρες τοῦ φεγγαριοῦ. Βγαίνει τὸ θυμίαμα ἀπ’ τὴν ἐκκλησιά. Βγαίνουν κι οἱ γνώριμες φωνὲς ποὺ θερμαίνουν. «Ἁγίῳ Πνεύματι πᾶσα ψυχὴ ζωοῦται…». Ὁ πατὴρ Ἰάκωβος στὸ βῆμα μὲ τὰ χρυσά του ἄμφια.

Ὁ ἀείμνηστος μπαρμπα-Μῆτσος μὲ τὸ κασκολάκι του, τὸ χακὶ ἀμπέχωνο, στὸ ἀναλόγιο, ὄρθιος, δίπλα στὸ παραθυράκι ποὺ βλέπει τὸ χειμώνα.

«Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε, Χριστὸς ἐξ’ οὐρανῶν ἀπαντήσατε». Ψέλνει δυνατὰ ὁ πατὴρ Ἰάκωβος. Ἔκανε μιὰ μικρὴ παύση σέρνοντας βαθιὰ τὸν ἦχο καὶ μετὰ τό ’ψαλε. Σὰν γέφυρα πλατιά, σὰν χρυσοποίκιλτη καμάρα. Ἔξω φύσηξε ἀπότομα. Ἔτσι, μπαίνοντας στὴν ἐκκλησιὰ τῆς Παναγιᾶς τοῦ Ράμου μπῆκαν τὰ Χριστούγεννα.

«Κι ὁ φτωχὸς ὁ Φίλιππος στὸ χωράφι ἀπόκρευε…»

                     Τα λόγια της Αθανασίας 1965-1974

Ασπρόμαυρες καρτ ποστάλ Ο πατέρας με την ρεπούμπλικα πιασμένος από ένα τραμ στη Βιέννη. Γελαστός.

Στην άλλη φωτό, με τη μάννα. Στο σταθμό της Βιέννης. Με παλτό μακρύ κι η μάννα κοπέλα ζωντανή με τα μαύρα γυαλιά του 60 και την μπαντάνα στα μαλλιά. Γελαστοί κι οι δύο. Νιόπαντροι.

Μετά εγώ. Με φόντο το κλαρωτό κάλυμμα του καναπέ και μπροστά μου μια τούρτα. Πρώτα γενέθλια. Ένα γλαστράκι με κρινάκια τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο. Το χέρι μου έχει ήδη κατευθυνθεί και βρίσκεται βυθισμένο στην τούρτα. Φλεβάρης του 68.

Στο Ζάππειο. Ο πατέρας με τα μαύρα γυαλιά με κρατά γελαστός  Mικρή αμαζόνα με φόντο τους μεγάλους υπόλευκους κίονες.

Στην άλλη φωτό με την μικρή αδελφή, πεσμένα μπρούμυτα σ’ ένα στρέμμα μαργαρίτες, μάλλινα ζακετάκια κι οι μαργαρίτες πιτσιλωτό λευκό στη σκοτεινιά.

Στο σχολείο. Δημοτικό κι ο εκ της τέφρας του αναγεννώμενος φοίνικας στάμπα στο βιβλίο μαζί με τον οπλίτη που τον φυλά. Ο Μιχάλης, κοντούλης, φακιδερός κοκκινομάλλης. «Ο Παπαδόπουλος γαυγίζει σαν σκυλί». Η κυρία σηκώνεται έντρομη. «Σσς». Cut.

Νοέμβρης του 73 Η μάννα γυρίζει με τα πόδια απ την Αθήνα Κάτω ταραχές συμβαίνουν πολλά Στέκεται στο «λίβινγκ ρουμ» Πού είναι τα παιδιά

Αη-Λιας. Η φωτό στο νου έγχρωμη 20 Ιουλίου 1974 Γιορτάζει το χωριό. Μόλις γυρίσαμε απ’ το πανηγύρι κι ήρθε η θειά η Πιπίτσα. Πίνουνε τον καφέ, φεύγει κι αμέσως γυρνά μέσα απ’ τα σύρματα Νίκο Νίκο επιστράτευση

23 Ιουλίου 1974. Γενέθλια της αδελφής. Στη βεράντα Φορά το άσπρο φουστανάκι με τα κερασάκια το φουντωτό Σβήνει τα κεράκια Οι γονείς μεταφέρουν την απρόμαυρη Λέβε Όπτα έξω Ένας άντρας κατεβαίνει από το αεροπλάνο ¨Όλα μαυρόασπρα Ευτυχία

                          

«Κρύψε τὴ σημαία ἢ Εἴμαστε ἀκόμα ζωντανοί»

«Ἔκνοον πρόσταγμα τυράννου δυσσεβοῦς, λαοὺς ἐκλόνησε, πνέον ἀπειλῆς καὶ δυσφημίας θεοστυγοῦς· ὅμως τρεῖς Παῖδας οὐκ ἐδειμάτωσε, θυμὸς θηριώδης, οὐ πῦρ βρόμιον·(…) »

                                   Καταβασίες Ἑορτῆς Ὑψώσεως Τιμίου Σταυροῦ, Ὠδὴ ζ'

Τὸ μόνο ποὺ δὲν ὑπολόγισαν ὡς συνήθως ἦταν ὁ πλέον ἀστάθμητος γι’ αὐτοὺς παράγοντας. Τὸ Γενέσιον τῆς Θεοτόκου. 8 Σεπτεμβρίου 2018. Ὁ πιστὸς λαὸς τὴν ἔχει μαζί του. Κριτὴς κι ἀφέντης εἶν’ ὁ Θεὸς καὶ δραγουμάνος του ὁ λαός.

Ἐπιζῶντες καὶ ἐπιζῶσαι ἀπὸ τὸ συλλαλητήριο τῆς Θεσσαλονίκης τοῦ Σαββάτου τῆς 8ης Σεπτεμβρίου 2018, ἑορτῆς τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου, ἔχουμε τὴν ὑποχρέωση νὰ καταθέσουμε τὴν μαρτυρία μας γι’ αὐτὸ ποὺ ζήσαμε, αὐτὸ ποὺ εἶδαν τὰ μάτια μας, ποὺ ἀκούσαμε, ποὺ νιώσαμε στὸ πετσί μας. Καὶ κυρίως γι’ αὐτὸ ποὺ ἀφουγκρασθήκαμε γύρω μας, μέσα μας, στὴν καρδιά μας καὶ στὴν καρδιὰ τῶν γεγονότων. Αὐτὰ τὰ τελευταῖα μᾶς τυραννοῦν, μᾶς πικραίνουν ἀλλὰ καὶ μᾶς δίνουν παράδοξα δύναμη καὶ ἐλπίδα. Κι ἂν εἶμαι τίμιος ἄνθρωπος, θέλω γράψει τὴν ἀλήθεια, καθὼς ἔγιναν τὰ γραφόμενα,(….). Καὶ τὴν ἀλήθεια θὰ τὴν εἰπῶ γυμνή.

Ἀνεβήκαμε ξανὰ στὴ Θεσσαλονίκη ἀπὸ Ἀθήνα, γιὰ δεύτερη φορὰ μετὰ τὸ συλλαλητήριο τῆς 25ης Ἰανουαρίου. Νέος δρόμος, οἱ ἀγαπημένες ἐπίπεδες ἐκτάσεις. Μιὰ εὐθεῖα. «Βέροια-Θεσσαλονίκη-Ἀθήνα-Ὄλυμπος.». Τὸ βουνὸ τῶν Θεῶν. Πόσες φορές, ἡ ἴδια, μυθικὴ τότε διαδρομή, μὲ τραῖνο. Φοιτήτρια. Ἕνα μῆνα στὴν κολλητή μου, φεστιβὰλ Θεσσαλονίκης, 1985, Κάστρα, φῶς. Δὲν συμφωνεῖ ἡ κολλητὴ τώρα μ’ αὐτὸ ποὺ κάνω, ἀλλὰ ἐπιμένει νὰ μὲ φιλοξενεῖ-πάντα. Ἡ ἀγάπη, ὑπερτέρα τῆς ἀπόψεως. Τριάντα χρόνια μετά. Εἶμαι πενηντάρα πιά, «σηκώνω ἐγὼ τὰ δῶρα τῆς γιορτῆς». Πρέπει νὰ τὰ σηκώσω ψηλά.Τὰ δῶρα ποὺ κλέβουν. Εἶναι ἡ σειρά μου. Τελευταία στιγμή, Σάββατο πρωΐ, βουτᾶμε τὸ ἁμάξι καὶ βοὺρ γιὰ τὴν ἀκριβὴ Μακεδονία. Μαζὶ μὲ τὴν Νατία.

Πρὸς Παραλία Θεσσαλονίκης. Λίγο πρὶν τὶς ἑπτὰ τὸ ἀπόγευμα. Κατεβαίνουμε πεζῇ ἀπὸ τὴν Ὀλυμπιάδος, ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς Ἄνω Πόλης. Μὲ τὴν σημαία, ἐκείνη, τὴν γαλανόλευκη. Ἂν θυμᾶσαι. Τῆς πατρίδας μου ἡ σημαία ἔχει χρῶμα γαλανό. Ἡ φίλη εἶναι ἀπὸ τὴν Γεωργία, πιὸ Ἑλληνίδα ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες. Νατία-Φωτεινή. Αὔριο γιορτάζουμε ἐδῶ τὴν Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, Νατία. Δεκατρεῖς μέρες πρὶν ἀπὸ σᾶς. Εἶναι ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης καὶ τῶν λοιπῶν Νεομαρτύρων, τὸν ξέρεις τὸν Ἅγιο Χρυσόστομο; Αὐτὸν ποὺ δὲν ἔφυγε ὅταν ὅλοι οἱ ἄλλοι ἔφυγαν. Τὸν μόνο ποὺ ἔμεινε. «Σεβασμιώτατε, σώσατε ἑαυτόν! Ἐπιβιβασθεῖτε, παρακαλῶ, ἐπὶ τοῦ ἀναχωροῦντος ἀτμοπλοίου μαζί μας. Φύγετε!» (ἀρχιεπίσκοπος τῶν Καθολικῶν, 25 Αὐγούστου 1922. «Παράδοσις τοῦ ἑλληνικοῦ κλήρου ἀλλὰ καὶ χρέος τοῦ καλοῦ ποιμένος εἶναι νὰ παραμείνῃ μὲ τὸ ποίμνιόν του». «ΟΧΙ! Παράδοσις τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν εἶναι ἡ φυγὴ ἐν ὄψει κινδύνου, ἀλλ᾽ ὁ ἀγὼν μέχρις ἐσχάτων καὶ ἡ θυσία. Ἐὰν μὲν ὁ ἐχθρὸς φεισθῇ τοῦ ποιμνίου μου, ποῖος θὰ τὸ περιθάλψη; Ἐὰν δὲ σφαγῇ πῶς ἠμπορῶ ἐγὼ νὰ ἐπιζήσω; Εἴτε τὸ ἕνα εἴτε τὸ ἄλλο, ἡ θέσις μου εἶναι ἐδῶ, μαζὶ μὲ τὸ ποίμνιό μου».

Ὦ, γιορτάζει αὔριο, ὥρα Ἑσπερινοῦ. Μαζὶ μὲ τοὺς λοιποὺς Νεομάρτυρες τῆς Σμύρνης. Κι ἦταν, μαζὶ μὲ τὸν Καστοριᾶς, τὸν Γερμανὸ Καραβαγγέλη καὶ τοὺς λοιποὺς Ἱεράρχες, ὁ Ἱεράρχης τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα. Ὁ πρώην Δράμας Χρυσόστομος. Ἔτσι τὸν ἀποχαιρέτησαν, Νατία, στὸ σιδηροδρομικὸ σταθμὸ τῆς Δράμας, πορευόμενον πρὸς τὴ Σμύρνη, πρὸς τὸ μαρτύριο: «Δέσποτα, μᾶς παρέλαβες λαγοὺς καὶ μᾶς ἔκαμες λιοντάρια. Μεῖνε ἥσυχος. Θὰ γίνη τὸ θέλημά σου.».

Θεσσαλονίκη. Πόλη Ἁγίων καὶ Ἡρώων. Ἁγιοτόκος καὶ ἠρωοτόκος. Ἡ πόλη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τοῦ Νέστορος κατὰ τοῦ Λυαίου. Τῆς ἄνισης πάλης. «Θεὲ τοῦ Δημητρίου, βοήθει μοι». Ὁδὸς Ἁγίου Δημητρίου, Ἴωνος Δραγούμη, Παύλου Μελᾶ, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Πρωτοχριστιανική, πρωτοβυζαντινή. Μ’ αὐτὲς τὶς ἀπίστευτες ἐκκλησιές της, ἐκεῖ ποὺ ἀκουμπᾶ ἡ ψυχὴ γιὰ πάντα. Ροτόντα. Ἁγία Σοφία. Ἅγιος Δημήτριος.Ἑπτὰ ὁλόσωμα λείψανα Ἁγίων σὲ ἀπόσταση ἀναπνοῆς. Ποὺ σοῦ φουλάρουν τὴ βενζίνη τῆς ψυχῆς κι ἀντέχεις. Ὁ ἀμύθητος πλοῦτος καὶ ἡ δύναμη τῆς Πόλης. Ἡ ἀσπίδα της.

Κατεβαίνουμε τὴν Ἴωνος Δραγούμη. Νὰ μὴν πέσουμε πάνω στὸ ΠΑΜΕ καὶ τὰ συνδικάτα. Καὶ στοὺς «ἀντιεξουσιαστές»(;). Ἡ Ἑλληνικὴ σημαία εἶναι μεγάλη καὶ παρότι τὴν ἔχουμε τυλιγμένη, εἶναι μακρὰν ὁρατή.

«Κρύψε τὴ σημαία». Αὐτοσαρκαζόμαστε μὲ τὴ Νατία κατεβαίνοντας. Δὲν κρύβεται ἡ σημαία. Ἡ σημαία φωνάζει. Δὲν μπορεῖς πιὰ νὰ κυκλοφορεῖς στὴν Ἑλλάδα, στὸν τόπο σου, στὴν ἀγαπημένη πόλη μὲ μιὰ σημαία ἑλληνικὴ στὸ χέρι καὶ νὰ νιώθεις ἀθῷος. Ἔτσι δὲν εἶναι; Τόσοι καραδοκοῦν. Τὸ πέτυχαν ἄραγε αὐτό; Tὸ πέτυχαν; Σκέφτομαι καὶ ἀνατριχιάζω.

Ἀντιστέκομαι στὴ φριχτὴ σκέψη μὲ τ’ ἀστεῖα. «Κρύψε τὴ σημαία». Ἔχουμε φτάσει πιὰ στὴν Ἀριστοτέλους τὴν λατρευτή. Δὲν γερνᾶμε ἐδῶ. Ξανανιώνουμε. Κόσμος κατεβαίνει στὴν παραλία. Ὁδὸς Νίκης, πρὸς Λευκὸ Πύργο. Ὥρα 19.00 καὶ κάτι.

Κάπου εἴδαμε πρίν, στὸν ἐρχομό, κρεμασμένα ὡς μπουγάδα τὰ ἀστέρια τῆς ἀστερόεσσας. Ἡ Νατία νομίζει πὼς εἶναι ἀστεράκια ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα ποὺ τοὺς μείνανε καὶ βαρεθῆκαν νὰ τὰ βγάλουνε. «Ὄχι Νατία, δὲν εἶναι Χριστούγεννα. Ἀπόκριες εἶναι».

Ὅλο καὶ γεμίζει ἡ παραλία. Νέοι, μεσήλικες, ζευγάρια ἡλικιωμένων, οἰκογένειες μὲ παιδιά,ἀρκετὰ σὲ καρότσια, ἱερεῖς, πάλι νέοι, πολλοὶ νέοι. Ὅλο καὶ πυκνώνουν. Ἀκόμα ὁ οὐρανὸς εἶναι καθαρός. Ἡ ἀτμόσφαιρα ὅμως μυρίζει μπαρούτι. Ἔχουμε-ἴσως- λίγο χρόνο γιὰ μερικὲς φωτογραφίες.

Καὶ στὴ μέση χαραγμένον ἕναν κάτασπρο σταυρό. Προχωροῦμε μπρός. Θέλουμε νὰ βροῦμε κάποιο κέντρο, κάποια κοινὴ ἑστία. Ἔχει κοντὰ στὸ Λευκὸ Πύργο στηθεῖ μιὰ τέτοια «ἑστία», ἠχητικά, κάποιος μιλᾶ σ’ ἕνα μικρόφωνο, πασχίζει νὰ δώσει ἕναν τόνο. Μᾶς γίνεται γρήγορα σαφὲς ὅτι εἴμαστε ἀσύντακτοι, ὅτι θὰ λειτουργήσουμε ἔτσι ἐδῶ, σκορπισμένοι σὲ μιὰ τεράστια ἀκτῖνα, μὲ διαρκῶς νέες ἀφίξεις ἀνθρώπων, μὲ τὴν ἑλληνικὴ σημαία παντοῦ, μὲ πολὺ πόνο, μὲ πολλὴ πίστη, μὲ βαθὺ παράπονο, μὲ ὅλο τὸ δίκιο, μὲ ὅλες τὶς κεραῖες τῆς ψυχῆς τῆς κοινῆς τεντωμένες, ν’ ἀκοῦν τὸν βρυχηθμὸ τοῦ τέρατος, τὸν ρόγχο αὐτοῦ ποὺ ξεψυχᾶ, τὴν σιωπὴ τὴν ἐκκωφαντικὴ αὐτοῦ ποὺ γεννιέται.

Ἔχουμε φτάσει μακρύτερα ἀπὸ τὸν Πύργο. Τὸ ἄγαλμα τοῦ Ἀλεξάνδρου μᾶς ὑποδέχεται. Ὅλο καὶ μακρύτερα, νὰ βροῦμε κάποιαν ἄκρη. Ἀπέχουμε μακρὰν ἀπὸ τὸ Βελλίδειο, μακρὰν τῆς ΔΕΘ. Οὕτως ἢ ἄλλως. Ὁ Τσίπρας μέσα τὸ παίζει… διαδηλωτικότερος τῶν διαδηλωτῶν. «Ἀνεπιθύμητος». Ὁ κόσμος φωνάζει. Ἄλλοτε ρυθμικά, πολλοὶ μαζί, σὲ μιὰ κορύφωση, ἄλλοτε κατὰ μόνας. Βλέπω γυναῖκες νέες, γυναῖκες μεγαλύτερες, ὅλων των ἡλικιῶν, ἄλλες μὲ ντουντούκα στὸ χέρι, ἄλλες νὰ ξεσποῦν, μιὰ νὰ προτρέπει : «Τραγουδᾶτε δυνατά!». Τὸ τραγούδι ἕνα εἶναι. Τὸ Μακεδονία Ξακουστή. Καὶ Στὴ Μακεδονία τοῦ Παλιοῦ Καιροῦ. Τῆς Δικαιοσύνης Ἥλιε Νοητέ.

Λέει ἡ Νατία: «Ὅλος αὐτὸς ὁ κόσμος ἐδῶ, μὲ ὅλη του τὴν καρδιά, νὰ φωνάζει συνθήματα! Νιώθεις πὼς εἴμαστε ἀκόμα ζωντανοί!». Ἡ ζεστὴ στιγμὴ τοῦ νὰ ἀναγνωρίζεις ἀνθρώπους–φίλους σὲ ἠλεκτρονικὲς ὁμάδες. Νάτοι. Ἐδῶ εἶναι ὅλοι. Ἐδῶ κι οἱ Κρητικοί. Κι ὅλοι οἱ πατριωτικοὶ χῶροι καὶ τὸ κίνημα Ἄρδην, ἕνα παλληκάρι μᾶς δίνει μιὰ διακήρυξη. Κάτω προκηρύξεις. Ζεσταινόμαστε. Ἡ ἀτμόσφαιρα ὅμως, εἴπαμε, μυρίζει μπαρούτι. Ἤδη ἔχουνε πέσει οἱ πρῶτες «ντουφεκιές». Ἀκούγονται. Ἀρχίζει νὰ φτάνει κόσμος ἀπὸ μπροστά, ἀπὸ τὸ Βελλίδειο, ἀπὸ τὴνἜκθεση,μπαρουτοκαπνισμένος. Νὰ φέρνει τὰ μαντάτα, εἴτε λεκτικὰ εἴτε μὲ τὴν ὄψη του. Ἀνησυχῶ ἀλλὰ δὲν φοβᾶμαι. «Δὲν σᾶς φοβόμαστε!». Στὴν παραλία Νίκης τὰ καφὲ εἶναι γεμάτα. Ἡ ἀποχαύνωση καλὰ κρατεῖ.

Κυματίζει μὲ καμάρι, δὲν φοβᾶται τὸν ἐχθρό. Ποιὸς εἶναι ὁ ἐχθρός; Ὁ ἐχθρὸς εἶναι ἐντός των τειχῶν. Ιntra muros. Ἀδέρφια, εἴμαστε ἄοπλοι. Ἑάλω ἡ Πόλις; Ὄχι. Ἡ Παναγία εἶναι ἀκόμα ἐδῶ.

Νέοι κρότοι. Τὰ ἄσπρα σύννεφα ἔρχονται κοντά. Γύρω μας ἐμφανίζονται ἄνθρωποι μὲ κόκκινα μάτια, μπαρουτοκαπνισμένοι. Φθάνουν παλικάρια ἀπὸ μπροστά. Βαρᾶνε, λέει. Ρίχνουν χημικὰ ἀβέρτα. Καρκίνος, ληγμένα, φωνάζει ἕνα παιδί. Κάποιοι σχολιάζουν: «Αὐτὰ δὲν εἶναι σὰν τὰ ἄλλα! Εἶναι δημοκρατικὰ χημικά. Οἰκολογικά!». Ὁ κόσμος δυσφορεῖ. Ξεσπᾶ. Ἀκούγονται κραυγές, βρισιές. Ἐκστομίζονται καὶ κατάρες. «Προδότες! Προδότες!». Κάποιες γυναῖκες ξεσποῦν. «Δὲν σᾶς φοβόμαστε!».

Νέο κύμα χημικῶν. Βαροῦν μέσα στὸ πλῆθος. Μέσα στὴ θάλασσα. Μὲ βεληνεκές, νὰ πλήξουν τὸν κόσμο, στὸ ψαχνό, νὰ διαλύσουν τὴ συγκέντρωση. Θέλουν νεκρούς; Πετοῦν στὸν ἀέρα, φαίνονται ἄσπρες καμπυλωτὲς γραμμές. Ἄσπρη φριχτὴ κορδέλα θανάτου ποὺ ξετυλίγεται στὸν οὐρανό. Ἔρχεται ἀπὸ πιὸ μπροστὰ κόσμος καψαλισμένος. Τοὺς δίνουμε Maalox, προσπαθοῦμε ν’ ἀνοίξουμε τὸν ὀρό. Φθάνει τὸ ΕΚΑΒ. Πολλοὶ φοροῦν μάσκες, ἄλλοι αὐτοσχέδιες, ἄλλοι νοσοκομειακές. Ἄλλοι εἶναι πασαλειμμένοι μὲ λευκὲς κηλίδες Μaalox παντοῦ. Ὑπάρχουν γονεῖς μὲ μωρὰ στὸ καρότσι. Πετοῦν ξανὰ χημικά. Ὁ κόσμος ἀπωθεῖται. Ὁ στόχος τους εἶναι νὰ μᾶς ἀπωθήσουν ὅλους, νὰ ἐκκενώσουν τὴν παραλία. Δὲν τοὺς ἀρκεῖ νὰ μὴν πλησιάσουμε τὸ Βελλίδειο. Θέλουν τώρα νὰ φυγαδεύσουν τὸν ἐκλεκτό τους, τὸν ἐκφυλισμένο ρωμαῖο ποὺ σηκώνουν στοὺς ὤμους οἱ πραιτωριανοί. Ἀρχαία τραγωδία. Τραγικότητα. «Εἶναι τὸ τέλος τους». Ἕνα καθεστὼς ποὺ ξεψυχᾶ, ἀργά, βασανιστικά, μέσα στὴν ἀποφορά του. Μιὰ δύσκολη, ἴσως βίαιη γέννα. Τὸ ὀδυνηρὸ τέλος μιᾶς μακρᾶς παρακμῆς. «Δὲν σᾶς φοβόμαστε!». Δὲν ὑπάρχει ἄλλη λύση ἀπὸ τὸ νὰ προχωρήσουμε. Νὰ ἐφεύρουμε τὴν συνέχεια. Δύσκολη γέννα. Ἐνηλικίωση. Ὁ λαὸς ἦταν στὴ ΔΕΘ. Εἰς πεῖσμα ὅλων.

« Ἀπὸ ποῦ θὰ τὸν πάνε;», ρωτᾶ μιὰ κυρία. «Δυὸ δρόμοι εἶναι». Γύρω πολλὲς κοπέλες, πολλοὶ μὰ πάρα πολλοὶ νέοι. Κρατοῦμε τὴ σημαία ψηλά. Ἔχω ξεχάσει τὰ κασκὸλ ποὺ ἔφερα μαζί μου ἀπὸ τὴν Ἀθήνα γιὰ λόγους προστασίας. Ἀκόμα καῖνε τὰ δακρυγόνα του Συντάγματος παραμονὴ τῆς Ἐθνικῆς Προδοσίας. Μὲ τὴν καμπάνα νὰ χτυπᾶ πένθιμα, αὐτή μόνη. Τυλίγω τὸ πρόσωπό μου μὲ τὸ μόνο ποὺ μπορῶ: τὴν σημαία. Ἡ σημαία μὲ προστατεύει καλύτερα ἀπ’ ὅλα.

«Πα-ραι-τή-σου! Πα-ραι-τή-σου!». «Δημοψήφισμα!».Τὰ δακρυγόνα πέφτουν βροχή. Στὴ μέση τοῦ πλήθους, μὲς στὸν Θερμαϊκό. Ἐκεῖ, κάποια καράβια τύπου Καραϊβικῆς ἐπαγγέλλονται μέσα σ’ αὐτὸ τὸ χαμὸ μισάωρη κρουαζιέρα μὲ φόντο τὴν φλεγόμενη Θεσσαλονίκη. Παρατηρῶ τὰ φῶτα, τοὺς ἐπιβάτες ποὺ κάθονται ἀμέριμνα καὶ πίνουν τὸ ποτὸ τους μετὰ μουσικῆς μὲ θέα ἕνα… βαλλόμενο πλῆθος, δεκάδες χιλιάδες ἀνθρώπους διάσπαρτους σὲ ὅλη τὴν παραλία τῆς Θεσσαλονίκης: ἐμᾶς! Στὸν νοῦ μου ἔρχεται ἐναργέστατα ἡ εἰκόνα τῆς φλεγόμενης παραλίας τῆς Σμύρνης, οἱ ἐκ τῆς θλίψεως τῆς μεγάλης ἐρχόμενοι Ἕλληνες καὶ ἡ φοβερὴ εἰκόνα τῶν ἀδρανούντων καὶ κοπτόντων χείρας ἀπεγνωσμένων, πληρωμάτων καὶ πλοίων τῶν «συμμάχων». Ὡς πρόβατα ἐπὶ σφαγῇ ἤχθημεν. Κατάρες ἀπὸ παντοῦ-δυστυχῶς. Ὦ, ποῖος φόβος τότε. Σὰν τὶς φοβερὲς κατάρες τῶν ἀλλοφρόνων Σμυρνιῶν ὑπὸ τοὺς ἤχους τῶν ὁποίων ἐφυγάδευσε ἑαυτὸν ὁ Ἀριστείδης Στεργιάδης, μοιραῖος Ἐφιάλτης ποὺ ἐγκατέλιπε στὴν τύχη της τὴν Μικρασία. «Προδότες! Προδότες!», ξεσπᾶ ξανὰ ὁ κόσμος, μὲ τὶς νέες ριπὲς ποὺ φωτίζουν τὴν νύχτα καὶ τὸ δικό τους σκοτάδι. Τραγικότητα ἁπτὴ παντοῦ, στὸ ξεψύχισμα τῆς στιγμῆς.

Ὁ κόσμος στιγμιαῖα ἀπωθεῖται, ἀλλὰ ἐπανέρχεται. Εἶναι ἀποφασισμένος. Μόνος του, προδομένος ἀπ’ ὅλους, ἀλλὰ ἀποφασισμένος. Γιατί ἔχει Δίκιο. Καὶ εἶναι τραγικὰ μεγαλειῶδες αὐτὸ ποὺ ἀποκαλύπτεται μπρός μας, αὐτὸ ποὺ ὅλοι μαζὶ λειτουργοῦμε: τὸ προχώρημα τῆς Ἱστορίας ἀπὸ ἕναν λαὸ ἀκέφαλο, χωρὶς ἡγέτες, προδομένο ἀπὸ παντοῦ, ἀπ’ ὅλες τὶς πάντες, μὲ τὴν Παναγιά του λαβωμένη, τὴν χτυπήσανε κι αὐτὴ οἱ ἄθλιοι, ἀλλὰ πάντα ἐκεῖ, ὁλόκληρη.

Νέο κῦμα χημικῶν. Ἄνθρωποι πεσμένοι κάτω. Γονεῖς προσπαθοῦν νὰ συνεφέρουν τὰ παιδιά τους, παιδιὰ πέντε μὲ ὀκτὼ χρόνων. Τουλάχιστον τρεῖς περιπτώσεις μπροστά μου, ἕνα ἀγοράκι τυλιγμένο μὲ τὴν ἑλληνικὴ σημαία, ἀσθμαῖνον, ἕνα ξανθὸ κοριτσάκι. Πνιγμένα στὰ χημικά. Πολλοὶ «τραβοῦν» τὰ συμβάντα. Τοὺς παροτρύνουμε. Ἕνα ἀγόρι ἔρχεται ἀπὸ μπροστά. Ζητᾶ νὰ τοῦ κάνουμε τόπο πίσω ἀπὸ τὴ σημαία, ν’ ἀλλάξει τὴν μπλούζα του. Φοβᾶται μήπως τὸν πάρουν φωτογραφία γυμνό, ὅπως λέει. Ἀρνεῖται εὐγενικὰ τὴν προσφορὰ τῆς πανάκειας τοῦ Maalox, ἔχει ἤδη ἐφοδιαστεῖ. Μπαρουτοκαπνισμένος κι αὐτός, ἕνα ἁπλό, εὐγενικὸ παιδί. Τί γίνεται μπροστά; Βαρᾶνε, λέει. Μὲ γκλόμπς. Ἀδιακρίτως, νέους, γέρους, παιδιά, ὅ, τι βροῦν. Στὸ ψαχνό. Ἁπλὰ δὲν κάνουν, λέει, συλλήψεις. Τοῦ κάνει ἐντύπωση.

Νέο κῦμα ριπῶν, νέα ὑποχώρηση. Ἡ παρτίδα σκληραίνει. Ἔχουμε ἤδη ὑποχωρήσει πίσω ἀπὸ τὸ ἄγαλμα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, πίσω ἀπὸ τὸν Πύργο. Γυρνῶ καὶ κοιτῶ τὸ ἄγαλμα. Τὸν Μεγαλέξαντρο. Ζεῖ ὁ βασιλιὰς Ἀλέξανδρος; Ζεῖ καὶ βασιλεύει. Ἡ ἀδεφή του ἡ Γοργόνα. Ἡ μνήμη. Δὲν καταλαβαίνει αὐτὴ ἀπὸ ρεὰλ πολιτίκ. Χτυπᾶ μὲ τὴ μία καὶ κατακρημνίζει τὸ καράβι τῶν προδοτῶν.

Μὲς στὴ νύχτα ὁ Ἀλέξανδρος. «Τὸν προσμένουν κίνδυνοι καὶ χωσιές». «Στὰ σκοτεινὰ βαδίζουμε, στὰ σκοτεινὰ προχωροῦμε». Τελευταῖος Σταθμός. «Κι οἱ νέοι μὲ τὰ πρησμένα πόδια ποὺ τοὺς ἔλεγαν ἀλῆτες». Ἀκροδεξιούς. Φασίστες. Τραμπούκους. «Ἀδέρφια μου, φασίστες, ρατσιστές, τραμποῦκοι, φασίστες, ρατσιστές!!! ΕΛΛΗΝΙΚΕ ΛΑΕ!».

Ρίχνουν στὸ Δημοτικὸ Θέατρο. Ρίχνουν παντοῦ. Πᾶμε πίσω κι ἀκόμα πιὸ πίσω. Ἡ νύχτα ἔχει σκεπάσει τὴ χώρα γιὰ τὰ καλά. Ὁ οὐρανὸς εἶναι κόκκινος. Πυρράζει στυγνάζων. Ὑποκριταί, τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι; Χτύπησαν ἕνα ἀσθενοφόρο τὰ ΜΑΤ. Ὁ κόσμος φωνάζει. «Κάτω ἡ Χούντα!». Περνᾶ ἕνα ἁμάξι, κάποιος μὲ ντουντούκα, φωνὴ βοῶντος. Νὰ συσπειρωθεῖ ὁ κόσμος. Ὁ καθεὶς προσπαθεῖ. Ἄπελπις ἐλπίς. Τὸ προνόμιο τῆς ἀπογνώσεως. Βαθιὰ πίκρα καὶ παράλογη, παράτολμη ἐλπίδα μαζί. Τραγικὴ ἐλπίδα.

Γύρω στὶς ἕντεκα. Ξαφνικά το πλῆθος ἀρχίζει νὰ τρέχει πάλι. Ἀπωθούμαστε βιαίως. Μᾶς κυνηγοῦν ἐπὶ τῆς Λεωφόρου Νίκης, μᾶς καταδιώκουν κανονικά. Ὁ κόσμος τρέχει γρήγορα γύρω μου, κίνδυνος να ποδοπατηθούμε, κάποιοι φωνάζουν «Ὄχι πανικός, Προσοχή! Ὄχι πανικός!». Κάποιοι σπρώχνουν κάδους ἀπορριμμάτων. Φωνὲς ἀκούγονται πρός τους… καθήμενους θαμῶνες τῶν καταστημάτων τῆς παραλίας, «Σηκωθεῖτε ἀπάνω ρέ, Καὶ σεῖς τοῦ συστήματος εἶστε! Δὲν ντρέπεστε ρέ, νὰ κάθεστε ἐκεῖ!». Δὲν μπορῶ νὰ χωνέψω ὅτι καταδιώκομαι στὴν παραλία τῆς Θεσσαλονίκης ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Ἀστυνομία. Κρατῶ τὴν σημαία καὶ βαδίζω. Δὲν θέλω νὰ τρέξω, ἀδυνατῶ νὰ τὸ δεχτῶ. Δίπλα μου τρέχει ἕνα παληκάρι μὲ τὴν Ποντιακὴ Στολή. Γιατί μᾶς κυνηγοῦν; Τώρα δὲν ρωτᾶμε, τώρα τρέχουμε, μοῦ κάνει. Εἶναι πίσω τα χημικά. Σπασίματα ἀκούγονται. Σπάζουν μπροστά μου. Ἡ φίλη μου μὲ τραβάει, Τρέχα, Ἀθανασία. Συνειδητοποιῶ ἀστραπιαῖα ὅτι τὸ χτύπημα εἶναι κοντά. Θὰ μὲ χτυπήσουν στὸ κεφάλι(;). Στρίβουμε τρέχοντας στὴν Καρόλου Ντήλ, κάθετα στὴ Νίκης καὶ συνεχίζουμε ὅσο ἀντέχουμε, κάθιδρες, μέχρι ποὺ καταρρέουμε στὰ σκαλιὰ μιᾶς πολυκατοικίας. Δίπλα ἕνας πενηντάρης ἄστεγος μᾶς πιάνει τὴν κουβέντα. Περνᾶ ἕνας ἄντρας, κοιτᾶ τὴ σημαία κι ὕστερα ἐμᾶς: «Μὴν πᾶτε πρὸς Ἐγνατία. Εἶναι ἐκεῖ αὐτὰ τὰ παρτάλια καὶ θὰ σᾶς τσακίσουν στὸ ξύλο». Καὶ ἀπὸ ποῦ νὰ πᾶμε; Ὀλυμπιάδος μένουμε. Ἀπὸ κάτω τὰ ΜΑΤ μὲ τὰ δακρυγόνα, ἀπὸ πάνω τ’ ἄλλα πιόνια. Οὐκ ἔστιν ὁδός. «Ἐλᾶτε μαζί μου νὰ σᾶς βγάλω ἀπ’ ἀλλοῦ». Χίλιες εὐχαριστίες στὸν ἄνθρωπο, δὲν τὸν ταλαιπωροῦμε, ἐκείνη τὴν ὥρα φθάνει τὸ θεόσταλτο ταξί. Σωριαζόμαστε μέσα. Σκέφτομαι παραδόξως τὴ λέξη «παρτάλια», φιλολογικὸ βίτσιο. Ὁ νέος ταξιτζής, πατικωμένος ἀπὸ τὴ Σημαία, ρίχνει τὴν εὐθύνη που φέρουν τὰ… παρτάλια στοὺς… Πακιστανούς… «Μὰ στὴν Ἑλλάδα νὰ μὴν μπορεῖς νὰ κρατήσεις τὴν σημαία σου; Καλά, ἐσεῖς ποῦ ἤσασταν; Τί, συλλαλητήριο;». Ἡ φίλη, παρὰ τὸν πανικὸ ποὺ τῆς ἐπιτέθηκε, δὲν ἀντέχει. Κοιταζόμαστε καὶ γελᾶμε. «Εἴμαστε ἀκόμα ζωντανές». Ὁ ταξιτζής, ἀπτόητος, ἐπιβιβάζει ἄλλες δυὸ κυρίες. Ἡ μπροστινὴ κοντεύει νὰ ἐμβολισθεῖ ἀπὸ τὴ σημαία. Ἦταν μέσα στὴ ΔΕΘ, στὰ περίπτερα. Φθάνουμε Ὀλυμπιάδος. «Σᾶς εὐχαριστοῦμε ποὺ τιμήσατε τὴν πόλη μας», λέει ἡ κυρία, ἀποχαιρετώντας μας. Εὐγενές, πλὴν κωμικό. Ὀλυμπιάδος τῆς Διακονίσσης… Ὀλυμπιάς, «τὸν ἑαυτὸν μὴ ἀδικοῦντα οὐδεὶς παραβλάψαι δύναται». Σηκώνω τὸ βλέμμα πρὸς τὸν οὐρανό. Πυρράζει στυγνάζων. Σήμερα πλέον, μνήμη τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης τοῦ Ἐθνομάρτυρος, τοῦ καὶ Μακεδονομάχου Ἱεράρχη, τοῦ πρώην Δράμας Χρυσοστόμου. «Σηκώνει τὸ δεξὶ χέρι ποὺ τοῦ ἀπόμεινε νὰ εὐλογήσει αὐτοὺς ποὺ τὸν λυντσάρουν. Τοῦ τὸ κόβουν κι αὐτό». Δέσποτα, μᾶς παρέλαβες λαγοὺς καὶ μᾶς ἔκαμες λιοντάρια. Μεῖνε ἥσυχος. Θὰ γίνει τὸ θέλημά σου!

Βυζαντινή Ιστορία.
Πρώτο μάθημα. Αποκατάσταση της ιστορικής συνέχειας. Περίοδοι. Βασικά Ιστορικά γεγονότα( Περσικοί Πόλεμοι, Χρυσούς Αιών, Πελοποννησιακός κλπ.).
Άσκηση Προσδοκιών

Εισαγωγή Ιλιάδας. Καταγραφή προοιμίου στην αρχαία, κατόπιν εύρεση των γνωστών λέξεων. Διάκριση θέματος και περιεχομένου, αφηγηματικές τεχνικές.

Το Μεσολόγγι», Α. Βαλαωρίτου

Στον τάφο του κλεισμένο, το Μεσολόγγι,

σκέλεθρο, γυμνό, ξεσαρκωμένο,

δεν παραδίδει τα άρματα,

δεν γέρνει το κεφάλι…

Κρατεί για νεκροθάφτη του το Χρήστο τον Καψάλη.

Το ράσο του Δεσπότη του φορεί για σάβανό του

κι ως φλογερό μετέωρο πετά στον ουρανό του.

Και θάβεται ολοζώντανο…!

Στο διάβα του τρομάζουν τα αστέρια

που το κοιτάζουν και ταπεινά μεριάζουν…

Κλαρί δε φαίνεται χλωρό και το στερνό χορτάρι του μάρανε,

το σκότωσε, το αράπικο ποδάρι. 

Γ. Δροσίνη,Τι λοιπόν;

                                      Γ. Δροσίνη,Τι λοιπόν;

Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ' ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ' ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμα
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ' τους τάφους ανθίζει
κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρ' απ' το θάνατο αρχίζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ' αυγής είναι πέρα
κι αντί να 'ρθει μια νύχτ' αξημέρωτη
ξημερώνει μι' αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν' η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
¨Ο,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είν' αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

(ποίημα του Γ.Δροσίνη)

http://aktines.blogspot.com/2012/05/blog-post_3381.html

Γεωργίου Δροσίνη, Θαλασσινά τραγούδια Α Γυμνασίου

Η σχέση της οικογένειας Δροσίνη με την Έξοδο και το Μεσολόγγι

Το Μεσολόγγι σκέλεθρο, Αριστοτέλους Βαλαωρίτου

Τί λοιπόν, Γ. Δροσίνη

Η προσωπική σχέση με την Ιστορία. Δικές τους εμπειρίες-συνενετεύξεις

Ιστότοποι

Η Πρώτη Μέρα στο Σχολείο: αναπαραστάσεις μέσα από ποικίλα κείμενα

http://proteas.greek-language.gr/scenario.html?sid=3425

Προς διερεύνησιν, γιατί δεν το είδα.

Ανδρέα Καρκαβίτσα, «Η Θάλασσα» (απόσπασμα) Ο πατέρας μου —μύρο το κύμα που τον τύλιξε— δεν είχε σκοπό να με κάμει ναυτικό. — Μακριά, έλεγε, μακριά, παιδί μου, απ' τ' άτιμο στοιχειό! Δεν έχει πίστη, δεν έχει έλεος. Λάτρεψέ την όσο θες, δόξασε την· εκείνη το σκοπό της. Μην κοιτάς που χαμογελά, που σου τάζει θησαυρούς. Αργά γρήγορα θα σου σκάψει το λάκκο ή θα σε ρίξει πετσί και κόκαλο, άχρηστο στον κόσμο. Είπες θάλασσα, είπες γυναίκα, το ίδιο κάνει. Και τα έλεγε αυτά άνθρωπος που έφαγε τη ζωή του στο καράβι· που ο πατέρας, ο πάππος, ο πρόπαππος, όλοι ώς τη ρίζα της γενιάς ξεψύχησαν στο παλαμάρι. Μα δεν τα έλεγε μόνον αυτός, αλλά κ' οι άλλοι γέροντες του νησιού, οι απόμαχοι των αρμένων τώρα, και οι νιότεροι, που είχαν ακόμη τους κάλλους στα χέρια, όταν κάθιζαν στον καφενέ να ρουφήξουν τον ναργιλέ, κουνούσαν το κεφάλι και στενάζοντας έλεγαν: — Η θάλασσα δεν έχει πια ψωμί. Ας είχα ένα κλήμα στη στεριά και μαύρη πέτρα να ρίξω πίσω μου. Η αλήθεια είναι πως πολλοί τους όχι κλήμα, άλλα νησί ολάκερο μπορούσαν ν' αποχτήσουν με τα χρήματα τους. Μα όλα τα έριχναν στη θάλασσα. Παράβγαιναν ποιος να χτίσει μεγαλύτερο καράβι, ποιος να πρωτογίνει καπετάνιος. Και γω που άκουα συχνά τα λόγια τους και τα έβλεπα τόσο ασύμφωνα με τα έργα τους δε μπορούσα να λύσω το μυστήριο. Κάτι, έλεγα, θεϊκό ερχόταν κ' έσερνε όλες εκείνες τις ψυχές και τις γκρέμιζε άβουλες στα πέλαγα, όπως ο τρελοβοριάς τα στειρολίθαρα. Αλλά το ίδιο κάτι μ' έσπρωχνε και μένα εκεί. Από μικρός την αγαπούσα τη θάλασσα. Τα πρώτα βήματα μου να ειπείς, στο νερό τα έκαμα. Το πρώτο μου παιχνίδι ήταν ένα κουτί από λουμίνια μ' ένα ξυλάκι ορθό στη μέση για κατάρτι, με δυο κλωστές για παλαμάρια, ένα φύλλο χαρτί για πανάκι και με την πύρινη φαντασία μου που το έκανε μπάρκο τρικούβερτο. Πήγα και το έριξα στη θάλασσα με καρδιοχτύπι. Αν θέλεις, ήμουν και γω εκεί μέσα. Μόλις όμως το απίθωσα, και βούλιαξε στον πάτο. Μα δεν άργησα να κάμω άλλο μεγαλύτερο από σανίδια. Ο ταρσανάς για τούτο ήταν στο λιμανάκι του Αϊ-Νικόλα. Το έριξα στη θάλασσα και τ' ακολούθησα κολυμπώντας ώς την εμπατή του λιμανιού που το πήρε το ρέμα μακριά. Αργότερα έγινα πρώτος στο κουπί, στο κολύμπι πρώτος, τα λέπια μου έλειπαν. — Μωρέ γεια σου, και συ θα μας ντροπιάσεις όλους, έλεγαν οι γεροναύτες, όταν μ' έβλεπαν να τσαλαβουτώ σαν δέλφινας. Εγώ καμάρωνα και πίστευα να δείξω προφητικά τα λόγια τους. Τα βιβλία —πήγαινα στο Σχολαρχείο θυμούμαι— τα έκλεισα για πάντα. Τίποτα δεν έβρισκα μέσα να συμφωνεί με τον πόθο μου. Ενώ εκείνα που είχα γύρω μου, ψυχωμένα κι άψυχα, μού έλεγαν μύρια. Οι ναύτες με τα ηλιοκαμένα τους πρόσωπα και τα φανταχτερά τους ρούχα· οι γέροντες με τα διηγήματά τους· τα ξύλα με τη χτυπητή κορμοστασιά, οι λυγερές με τα τραγούδια τους: Όμορφος που 'ναι ο γεμιτζής, όταν βραχεί κι αλλάξει και βάλει τ' άσπρα ρούχα του και στο τιμόνι κάτσει. Το άκουα από την κούνια μου κι έλεγα πως ήταν φωνή του νησιού μας, που παρακινούσε τους άντρες στη θαλασσινή ζωή. Έλεγα πότε και γω να γίνω γεμιτζής και να κάτσω θαλασσοβρεμένος στο τιμόνι. Θα γινόμουν όμορφος τότε, παλλήκαρος σωστός, θα με καμάρωνε το νησί, θα με αγαπούσαν τα κορίτσια! Ναι· την αγαπούσα τη θάλασσα! Την έβλεπα ν' απλώνεται απ' τ' ακρωτήρι ώς πέρα, πέρα μακριά, να χάνεται στα ουρανοθέμελα σαν ζαφειρένια πλάκα στρωτή, βουβή και πάσχιζα να μάθω το μυστικό της. Την έβλεπα, οργισμένη άλλοτε, να δέρνει με αφρούς τ' ακρογιάλι, να καβαλικεύει τα χάλαρα, να σκαλώνει στις σπηλιές, να βροντά και να ηχάει, λες και ζητούσε να φτάσει στην καρδιά της Γης για να σβήσει τις φωτιές της. Κι έτρεχα μεθυσμένος να παίξω μαζί της, να τη θυμώσω, να την αναγκάσω να με κυνηγήσει, να νιώσω τον αφρό της απάνω μου, όπως πειράζουμε αλυσοδεμένα τ' αγρίμια. Και όταν έβλεπα καράβι να σηκώνει την άγκυρα, να βγαίνει από το λιμάνι και ν' αρμενίζει στ' ανοιχτά· όταν άκουα τις φωνές των ναυτών που γύριζαν τον αργάτη και τα καταβοδώματα των γυναικών, η ψυχή μου πετούσε θλιβερό πουλάκι απάνω του. Τα σταχτόμαυρα πανιά, τα ολοφούσκωτα· τα σχοινιά τα κοντυλογραμμένα· τα πόμολα που άφηναν φωτεινή γραμμή ψηλά μ' έκραζαν να πάω μαζί τους, μου έταζαν άλλους τόπους, ανθρώπους άλλους, πλούτη, χαρές, φιλιά. Και νυχτόημερα η ψυχή μου κατάντησε άλλον πόθο να μην έχει παρά το ταξίδι. Ακόμη και την ώρα που ερχόταν πικρό χαμπέρι στο νησί και ο πνιγμός πλάκωνε τις ψυχές όλων και χυνόταν βουβή η θλίψη από τα ζαρωμένα μέτωπα ώς τ' άψυχα λιθάρια της ακρογιαλιάς· όταν έβλεπα τα ορφανοπαίδια στους δρόμους και τις γυναίκες μαυροφόρες, απαρηγόρητες τις αρραβωνιαστικιές· όταν άκουγα να διηγούνται ναυαγοί το μαρτύριο τους, πείσμα μ' έπιανε που δεν ήμουν και γω μέσα· πείσμα και σύγκρυο μαζί. Δεν κρατήθηκα περισσότερο. Έλειπε ο πατέρας με τη σκούνα στο ταξίδι. Μίσευε κι ο καπετάν Καλιγέρης, ο θείος μου, για τη Μαύρη θάλασσα. Του έπεσα στο λαιμό· τον παρακάλεσε κι η μάννα μου από φόβο μην αρρωστήσω· με πήρε μαζί του. — Θα σε πάρω, μου λέει, μα θα δουλέψεις· το καράβι θέλει δουλειά. Δεν είναι ψαρότρατα να 'χεις φαΐ και ύπνο. Τον φοβόμουνα πάντα το θείο μου. Ήταν άγριος και κακός σε μένα, όπως και στους ναύτες του. Κάλλιο σκλάβος στ' Αλιτζέρι — παρά με τον Καλιγέρη, έλεγαν για να δείξουν την απονιά του. Ό,τι παστό παλιοκρέατο, μουχλιασμένος μπακαλάος, αλεύρι πικρό, σκουληκιασμένη γαλέτα, τυρί - τεμπεσίρι, στην αποθήκη του Καλιγέρη βρισκότανε. Κι ο λόγος του πάντα προσταγή, αγριοβλαστήμια και βρισίδι. Μόνον απελπισμένοι πήγαιναν στη δούλεψη του. Μα ο μαγνήτης που έσερνε την ψυχή μου έκανε να τα λησμονήσω όλα. Να πατήσω μια στην κουβέρτα, έλεγα, και δουλειά όση θες. Αληθινά ρίχτηκα στη δουλειά με τα μούτρα. Έκαμα παιχνίδι τις ανεμόσκαλες. Όσο ψηλότερα η δουλειά, τόσο πρόθυμος εγώ. Μπορεί ο θείος μου να ήθελε να παιδευτώ από την αρχή για να μετανιώσω. Από την πλύση της κουβέρτας στο ξύσιμο· από το ράψιμο των πανιών στων σχοινιών το πλέξιμο· από το λύσιμο των αρμένων στο δέσιμο. Τώρα στην τρόμπα· τώρα στον αργάτη· φόρτωμα–ξεφόρτωμα, καλαφάτισμα, χρωμάτισμα, πρώτος εγώ. Πρώτος; Πρώτος· τί μ' έμελλε; Μου έφτανε πως ανέβαινα ψηλά στη σταύρωση κ' έβλεπα κάτω τη θάλασσα να σχίζεται και να πισωδρομεί υποταχτική μου. Τον άλλον κόσμο, τους στεριανούς, με θλίψη τους έβλεπα. — Ψι!... έλεγα με περιφρόνηση. Ζούνε τάχα κι εκείνοι!... [...] [πηγή: Ανδρέας Καρκαβίτσας, Λόγια της Πλώρης, φιλολ. επιμ. Κώστας Καφαντάρης, Οδυσσέας, Αθήνα 1988, σ. 13-16] http://digitalschool.minedu.gov.gr/modules/ebook/show.php/DSGYM-C113/351/2367,9010/extras/texts/index07_11_parallilo_karkavitsas.html

Το παρόν αποτελεί μέρος του ψηφιακού εμπλουτισμού των σχολικών βιβλίων (Ψηφιακό Σχολείο) και διατίθεται μόνο για εκπαι

Α Γυμνασίου Λογοτεχνία

Μια εναλλακτική δραστηριότητα για το ποίημα Θαλασσινά Τραγούδια του Γ. Δροσίνη.
Εφόσον είναι και αρχή της χρονιάς, μια δραστηριότητα και γνωριμίας σε ζευγάρια:
Καλούμε τα παιδιά να υποδυθούν τον δημοσιογράφο και να πάρουν μια συνέντευξη από τον διπλανό τους για την ομορφότερη θαλασσινή εμπειρία-αφήγησή τους. Ο ενας παρουσιάζει την αφήγηση του άλλου. 

Τα σχο­λεία χτί­στε, Κωστή Πα­λα­μά

ΑΠΟ HERKO ΣΤΟ ΦΕΒ 21, 2017ΠΟΙ­Η­ΣΗ

Με τη φλόγα που ψαί­νει και που πλά­θει,

με της καρ­διάς τη φλόγα, με του Λόγου

τη δύ­να­μη, ξε­σκέ­πα­στα, κα­θά­ρια,

και με τα χέρια, και με τα μα­χαί­ρια,

τον τόπο πάρτε.

Κάτου ση­μά­δια που έμπη­ξε το ψέμα!

Τα τα­ξί­μα­τα φέρτε στης Αλή­θειας

της ιερής το βωμό και τα σφα­χτά­ρια.

Στον τόπο απά­νου όχι πο­λέ­μων κά­στρα•

τα σκο­λειά χτί­στε!

Λιτά χτί­στε τα, απλό­χω­ρα, με­γά­λα,

γερά θε­με­λιω­μέ­να, από της χώρας

ακά­θαρ­της, πoλύ­βοης, αρ­ρω­στιά­ρας

μα­κριά μα­κριά τ’ ανή­λια­γα σο­κά­κια,

τα σκο­λειά χτί­στε!

Και τα πορ­το­πα­ρά­θυ­ρα των τοί­χων

πε­ρίσ­σια ανοί­χτε, νάρ­χε­ται ο κυρ Ήλιος,

δια­φε­ντευ­τής, να χύ­νε­ται, να φεύ­γει,

ονει­ρε­μέ­νο πίσω του αρ­γο­σέρ­νο­ντας

το φεγ­γά­ρι.

Γιο­μί­ζο­ντάς τα να τα ζω­ντα­νεύ­ουν

μαϊ­στρά­λια και βο­ριά­δες και μελ­τέ­μια

με τους κε­λαϊ­δι­σμούς και με τους μό­σκους•

κι ο δά­σκα­λος, ποι­η­τής και τα βι­βλία

να είναι σαν κρίνα.

Του τρα­γου­διού τη γλώσ­σα αντι­λα­λώ­ντας,

και τα βι­βλία σαν τα τρα­γού­δια να είναι!

Στη γη της ομορ­φιάς, αρ­μα­τω­μέ­νη

την Επι­στή­μη, η Ομορ­φιά, χαρά της!

αρχή σο­φί­ας!

Τα σκο­λειά χτί­στε, υψώ­στε τα πλα­τά­νια

για το δροσό στης ρε­μα­τιάς τη χάρη,

για τον καρπό σπάρ­τε τα αμπέ­λια, ας είναι

τ’ αγαθά τους αγνά κρα­σιά, και ας είναι

γούρ­μα στα­φύ­λια,

λογής, κε­χρι­μπα­ρέ­νια, άλικα, μαύρα.

Όπου απλω­σιά, όπου ψή­λω­μα, όπου υγεία,

στα πέλαα ν’ αγνα­ντεύ­ουν τα κα­ρά­βια

και τους αϊ­τούς να λα­χτα­ράν και τ’ άστρα

στα ου­ρά­νια πλά­τια.

Και βα­θιούς τρά­φους γύρω γύρω σκά­φτε

και πύρ­γους πο­λε­μό­χα­ρους υψώ­στε

και βαρ­δια­τό­ρους βάλτε να κρα­τά­νε

μα­κριά μα­κριά τον ψεύτη και τον πλάνο

της Ρω­μιο­σύ­νης.

Ξό­βερ­γα και καρ­φιά κρατά και πάει

και πιά­νει και καρ­φώ­νει και σκο­τώ­νει•

του φτε­ρω­τού πιο απ’ όλα κυ­νη­γά­ρης,

αρ­χί­ζο­ντας από τις πε­τα­λού­δες,

φτά­νει στη Σκέψη

https://www.imml.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2123:egkyklios-139-dim&catid=8:egkyklioi&Itemid=143

Ζούμε σε μια χώρα περικοσμημένη με εκπληκτική ιστορία, απαράμιλλα μνημεία, μοναδική παράδοση φιλοσοφίας, ζηλευτές φυσικές ομορφιές, θαυμάσιο κλίμα, σπάνια κληρονομιά και παραδόσεις, εξαιρετική γεωπολιτική θέση και ανεκτίμητο φυσικό πλούτο. Αυτοί που λένε ότι ζούμε στην καλύτερη γωνιά τής γης μάλλον έχουν δίκιο. Εδώ, από παλιά, οι άνθρωποι ήξεραν να σκέπτονται, ήξεραν να χαίρονται, ήξεραν να ζουν. Γι’ αυτό και η σωστή ελληνική παιδεία είναι σπουδή πολιτισμού, φιλοσοφίας, παράδοσης και ιστορίας. Η Ελλάδα είναι παγκόσμιο σχολείο, είναι μοναδικό πανεπιστήμιο ζωής. Παράλληλα ζούμε και σε μια εποχή πρωτοφανούς παρακμής. Δεν μας ταιριάζει κάτι τέτοιο. Δεν αξίζει στον λαό μας. Κυρίως όμως δεν αξίζει σε σας, τα νέα μας παιδιά. Η δημόσια διοίκηση γιὰ κάποιον λόγο φαίνεται πως πάσχει στην οργάνωση. Γι’ αυτό και υπάρχει τόση ασυνέπεια και αταξία. Ζούμε σαν να μην έχουμε σκοπό στη ζωή. Γι’ αυτό και αγριέψαμε. Ούτε και αξίες και ηθική. Γι’ αυτό και χάσαμε την αξιοπρέπειά μας. Ούτε τρόπο να σκεφτόμαστε. Γι’ αυτό παραλογιζόμαστε. Ούτε πίστη. Γι’ αυτό ζούμε χωρίς προσανατολισμό και ελπίδες. Σαν να χάθηκε και η χαρά και η ζωντάνια μας. Η σημερινή Ελλάδα μοιάζει να μην είναι... τόσο ελληνική! Το πρώτο θύμα της παρακμής λέγεται πως είστε εσείς οι νέοι και ἡ παιδεία μας. Αν θύμα σημαίνει τραυματισμένος και αδικημένος, τότε πράγματι εσείς είστε τα θύματα. Αν όμως σημαίνει τελειωμένος χωρίς ελπίδες, τότε όχι. Δεν είστε θύματα. Έχετε προοπτική. Μόλις τον περασμένο μήνα, παιδιά λίγο μεγαλύτερα από εσάς μας έκαναν υπερήφανους με τα επιτεύγματά τους στον αθλητισμό. Άλλα πάλι κάθε τόσο με τις διεθνείς διακρίσεις τους στον χώρο των σύγχρονων επιστημών και της τεχνολογίας προκαλούν παγκόσμιο θαυμασμό. Και άλλα με τις μεγάλες κοινωνικές και πνευματικές επιτυχίες τους αποδεικνύουν ότι η Ελλάδα ζει, γιατί παράγει μεγαλείο και δημιουργεί. Όταν σκεφτόμαστε το παρελθόν, δικαιολογημένα καμαρώνουμε. Όταν στρεφόμαστε στο παρόν, οφείλουμε να φιλοτιμούμαστε. Όταν αντικρίζουμε το μέλλον, θέλουμε να ελπίζουμε. Εθνική υπερηφάνεια, πίστη στον Θεό και φιλότιμο. Αυτά θα φωτίσουν το μέλλον μας, αυτά θα φτιάξουν τη ζωή μας. Αξίζει όσο τίποτα, κατά τη φετινή χρονιά, παράλληλα με τα μαθήματά σας, να σπουδάσετε τις ομορφιές και τα μυστικά τού πολιτισμού μας. Έστω και μόνοι σας, χωρίς άλλη εξωτερική βοήθεια. Έστω και αν προέρχεστε από άλλες χώρες και πολιτισμούς. Δεν θα χάσετε. Η Ελλάδα είναι η χώρα τής φιλοξενίας. Ξέρει να μοιράζεται τον πλούτο της με όλον τον κόσμο.

Μη μείνετε, παιδιά, στη μιζέρια του παρόντος. Ξυπνήστε ό,τι ελληνικό στις ψυχές σας, γίνετε μέτοχοι της ελληνικής παιδείας, δημιουργήστε τη νέα Ελλάδα. Μπορείτε να το κάνετε. Η δόξα τής σημερινής επιτυχίας αξίζει πολύ περισσότερο από τη δόξα τού ιστορικού παρελθόντος. Αυτή είναι η πραγματική επιτυχία σας. Αυτή είναι και η ευχή και η ελπίδα μας για σας

https://www.imml.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2124:egkyklios-139-lyk&catid=8:egkyklioi&Itemid=143

                                                                 Kαλή Ανάσταση!

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας... Η Μεγάλη Εβδομάδα της καρδιάς σου. Η μεγάλη Εβδομάδα των παιδικών σου χρόνων. Πάντα ξαφνιάζομαι όταν σκέφτομαι πόσο μακρυά μπορεί να σε πάει η καρδιά και η μνήμη της. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κοιτάς ψηλά και προχωράς.

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...

Ποιες ώρες από την ζωή μας μπορούμε να δώσουμε αντί των Βασιλικών Ωρών. Να ανταλλάξουμε τις ουράνιες στιγμές με την ταγγίλα του ψόφιου πρωινού μας ύπνου. Την καθαρότητα του λιβανιού με τις αναθυμιάσεις των σεντονιών μας. Ο Θεός πεθαίνει για μας, εμάς που έχουμε ουράνιο προορισμό. Τί κατανοούμε από αυτά; Βουτηγμένοι στο αποπνιχτικό σάβανο της υλικότητάς μας, λέμε πώς ζούμε. Λεπροί, κατάστικτοι από πάθη, ζητιανεύουμε τα lίke στα φέισμπουκ. Ω της ανθρωπαρέσκειας, ω της πωρώσεως. Και τί βγαίνει; Διαρκής αιθάλη που δεν σ' αφήνει να ησυχάσεις, να στοχαστείς, να προσευχηθείς. Φιλοσοφείς περί προσευχής αλλά δεν προσεύχεσαι. Γιατί άραγε; Μα ο υπαρκτικός τρόπος της προσευχής είναι μια άλλη, ασύμμετρη προς αυτή που ζούμε πραγματικότητα. Είναι μια ξένη κίνηση, είναι terra incognita. Πρέπει να τολμήσεις, να είσαι έτοιμος για την έξοδο. Όμως όχι,  Ζητούμε έξοδο του ξοδέματος, της επιφάνειας, του σκεδάννυμι. Ο νους να μην επανέλθει προς εαυτόν και δι' εαυτού προς τον Θεόν, προς Θεού!  Άρα δεν την θέλουμε την προσευχή. Μας κάνει χαλάστρα, μας ξεβολεύει Γι αυτό και μένουμε όπως είμαστε και γερνάμε φιλοσοφώντας και ουδέν πράττοντες. Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία δυστυχώς. Και απ΄ό, τι φαίνεται, η γενιά μας τα στερείται και τα δύο.
Όμως. Μια καινούρια Μεγάλη Εβδομάδα, χάρισμα του Θεού, έχει χτυπήσει την πόρτα μας. Δεν έρχεται ποτέ χωρίς τα δώρα της. Ας την εμπιστευτούμε. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε και ταυτόχρονα είναι τόσο πολύ. Ας την ζήσουμε όπως τότε που ήμασταν παιδια κι η φρέσκια μνήμη της καρδιάς κατέγραφε την κάθε οσμή, την κάθε εικόνα σε όλο το μυστικό τους βάθος κι έφτιαχνε την ιερή κρυψώνα τους. Ο Χριστός είναι ο Ων, ο Ην, ο Ερχόμενος. Έρχεται διαρκώς αέναα προς εμάς τους πεσμένους, τους κοπιώντες και πεφορτισμένους. Έρχεται να πεθάνει και ν' αναστηθεί για να ζήσουμε εμείς οι νεκροί. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να του απλώσουμε το χέρι μας,

Το μητρικο βλεμμα απεναντι στον ευατο μας. Πρωτα. Ξεκινα με το βλεμμα. Το βλεμμα που αγκαλιαζει, που εμπιστευεται, που παντα στεγει.  Ο υμνος της αγαπης. Τοσο χρησιμος εδω.