Αδιαλείπτως προσεύχεσθε. Ένα ατελεύτητο εργόχειρο. Ένας στόχος, μια εργασία που δεν σταματά ποτέ. Η βασιλική οδός προς την δημιουργικότητα. Και προς όλα τα θέματα προς διερεύνησιν.

Είναι πολύ δύσκολο και συνάμα πολύ απλό να σχετιστείς με παιδιά ως εκπαιδευτικός. Η αγάπη, το καλό ψυχολογικό κλίμα, η αποδοχή και η ενθάρρυνση ενός εκάστου συνήθως λειτουργούν.

Δεύτε πρός με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω ημάς. Μάθετε απ' εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς ημών. Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστί.

O Σταυρός του Κυρίου. Έρχεται, στην απόλυση της Λειτουργίας της Κυριακάτικης, για μια φορά ακόμη, να σε αγγίξει προστατευτικά και να σου θυμίσει πως χωρίς αυτόν, τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό, δεν πας πουθενά. Ή μάλλον πας: στο μικρό σου, εγωιστικό σύμπαν, κολλημένος στην δική σου, στενή ατομοκεντρικότητα. Εκεί που όλα είναι πρόβλημα και ψευδοσταυροί. Έρχεται ο Σταυρός του Κυρίου να σου ψιθυρίσει πως μόνο αν εναγκαλιστείς το δικό σου Σταυρό θα δεις Ανάσταση. Μόνο τότε θα ζήσεις την παρουσία του Κυρίου και θα ελευθερωθείς από κάθε ψυχολογίστικη μιζέρια. Μόνο τότε. Όταν αποδεχτείς την ύπαρξη του Σταυρού, όπως εκφράζεται στη δική σου ζωή και δεχτείς ελεύθερα να τον σηκώσεις με τα μάτια στο κενό μνήμα της Ανάστασης. Το κάμνεις, που έλεγε κι ο Πατροκοσμάς; Ή θα ζητάς μια ζωή δεκανίκια και θα κλαίγεσαι;

O συγγραφέας οφείλει, αν θέλει να είναι και να συνεχίσει να είναι συγγραφέας, να μάθει να προσανατολίζει συνειδητά τον εαυτό του, την ενέργειά του, την εστίασή του, την ματιά του, τις ασχολίες του και την ιεράρχησή τους, στην συγγραφή. Αυτό σημαίνει κατ' αρχάς προθετικότητα. Μετά, εκπαίδευση "ματιάς" και καταγραφή ερεθισμάτων, αφορμών από την καθημερινότητα. Αυτό δεν μπορεί να είναι ερασιτεχνισμός, όποτε και αν το θυμάμαι. Αυτό οφείλει να γίνει τρόπος ζωής. Ακόμα και τα σημειωματάρια-παντού. Μετά, ανάγνωση ομοτέχνων και καλλιέργεια σχέσεων. Και τέλος, γράψιμο στο blog. Καθημερινό γράψιμο. Και ενασχόληση με τα τρέχοντα γραπτά projects. A, και μείωση της παθητικής  ενασχόλησης με τα social media.

Θυσίασε το εγωιστικό σου θέλημα και τότε θα γνωρίσεις αληθινά τον εαυτό σου

ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΡΑΜΟΥ

Ἑορτάζει τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου

Στὰ Εἰσόδια

Ἐκεῖ. Πάνω στὸ ὕψωμα ποὺ ἀγναντεύει τὸ Λιβάδι καὶ τὴν θάλασσα. Σ’ αὐτὸν τὸν οὐρανοδρόμο δρόμο μὲ τὰ χρώματα. Μὲ γκρίζο, μὲ σύννεφα, μὲ κεῖνα τὰ μαβιὰ τοῦ τέλους τῆς μέρας, μὲ ρόδινα νέφη, μὲ γρανίτες βράχους ποὺ ἡ γραμμὴ τους στρογγυλεύει τὸν ὁρίζοντα. Ἐκεῖ εἶναι ἡ Παναγιά. Μ’ αὐλὴ μεγάλη δικιά της, αὐλὴ ποὺ ὁρίζει, πού’ ναι ἡ ἴδια τὸ χωριό. Ἐκεῖ, πρωΐ-πρωΐ, μὲ κρύο, μ’ ἀέρα, τυλιγμένοι στὸ ζεστὸ σάλι, στὸν ὄρθρο. Ἀκόμα μισοξημερώματα. Μὲ τὶς ἄκρες τοῦ φεγγαριοῦ. Βγαίνει τὸ θυμίαμα ἀπ’ τὴν ἐκκλησιά. Βγαίνουν κι οἱ γνώριμες φωνὲς ποὺ θερμαίνουν. «Ἁγίῳ Πνεύματι πᾶσα ψυχὴ ζωοῦται…». Ὁ πατὴρ Ἰάκωβος στὸ βῆμα μὲ τὰ χρυσά του ἄμφια.

Ὁ ἀείμνηστος μπαρμπα-Μῆτσος μὲ τὸ κασκολάκι του, τὸ χακὶ ἀμπέχωνο, στὸ ἀναλόγιο, ὄρθιος, δίπλα στὸ παραθυράκι ποὺ βλέπει τὸ χειμώνα.

«Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε, Χριστὸς ἐξ’ οὐρανῶν ἀπαντήσατε». Ψέλνει δυνατὰ ὁ πατὴρ Ἰάκωβος. Ἔκανε μιὰ μικρὴ παύση σέρνοντας βαθιὰ τὸν ἦχο καὶ μετὰ τό ’ψαλε. Σὰν γέφυρα πλατιά, σὰν χρυσοποίκιλτη καμάρα. Ἔξω φύσηξε ἀπότομα. Ἔτσι, μπαίνοντας στὴν ἐκκλησιὰ τῆς Παναγιᾶς τοῦ Ράμου μπῆκαν τὰ Χριστούγεννα.

«Κι ὁ φτωχὸς ὁ Φίλιππος στὸ χωράφι ἀπόκρευε…»

                     Τα λόγια της Αθανασίας 1965-1974

Ασπρόμαυρες καρτ ποστάλ Ο πατέρας με την ρεπούμπλικα πιασμένος από ένα τραμ στη Βιέννη. Γελαστός.

Στην άλλη φωτό, με τη μάννα. Στο σταθμό της Βιέννης. Με παλτό μακρύ κι η μάννα κοπέλα ζωντανή με τα μαύρα γυαλιά του 60 και την μπαντάνα στα μαλλιά. Γελαστοί κι οι δύο. Νιόπαντροι.

Μετά εγώ. Με φόντο το κλαρωτό κάλυμμα του καναπέ και μπροστά μου μια τούρτα. Πρώτα γενέθλια. Ένα γλαστράκι με κρινάκια τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο. Το χέρι μου έχει ήδη κατευθυνθεί και βρίσκεται βυθισμένο στην τούρτα. Φλεβάρης του 68.

Στο Ζάππειο. Ο πατέρας με τα μαύρα γυαλιά με κρατά γελαστός  Mικρή αμαζόνα με φόντο τους μεγάλους υπόλευκους κίονες.

Στην άλλη φωτό με την μικρή αδελφή, πεσμένα μπρούμυτα σ’ ένα στρέμμα μαργαρίτες, μάλλινα ζακετάκια κι οι μαργαρίτες πιτσιλωτό λευκό στη σκοτεινιά.

Στο σχολείο. Δημοτικό κι ο εκ της τέφρας του αναγεννώμενος φοίνικας στάμπα στο βιβλίο μαζί με τον οπλίτη που τον φυλά. Ο Μιχάλης, κοντούλης, φακιδερός κοκκινομάλλης. «Ο Παπαδόπουλος γαυγίζει σαν σκυλί». Η κυρία σηκώνεται έντρομη. «Σσς». Cut.

Νοέμβρης του 73 Η μάννα γυρίζει με τα πόδια απ την Αθήνα Κάτω ταραχές συμβαίνουν πολλά Στέκεται στο «λίβινγκ ρουμ» Πού είναι τα παιδιά

Αη-Λιας. Η φωτό στο νου έγχρωμη 20 Ιουλίου 1974 Γιορτάζει το χωριό. Μόλις γυρίσαμε απ’ το πανηγύρι κι ήρθε η θειά η Πιπίτσα. Πίνουνε τον καφέ, φεύγει κι αμέσως γυρνά μέσα απ’ τα σύρματα Νίκο Νίκο επιστράτευση

23 Ιουλίου 1974. Γενέθλια της αδελφής. Στη βεράντα Φορά το άσπρο φουστανάκι με τα κερασάκια το φουντωτό Σβήνει τα κεράκια Οι γονείς μεταφέρουν την απρόμαυρη Λέβε Όπτα έξω Ένας άντρας κατεβαίνει από το αεροπλάνο ¨Όλα μαυρόασπρα Ευτυχία