Kαλή Ανάσταση!

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας... Η Μεγάλη Εβδομάδα της καρδιάς σου. Η μεγάλη Εβδομάδα των παιδικών σου χρόνων. Πάντα ξαφνιάζομαι όταν σκέφτομαι πόσο μακρυά μπορεί να σε πάει η καρδιά και η μνήμη της. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κοιτάς ψηλά και προχωράς.

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...

Ποιες ώρες από την ζωή μας μπορούμε να δώσουμε αντί των Βασιλικών Ωρών. Να ανταλλάξουμε τις ουράνιες στιγμές με την ταγγίλα του ψόφιου πρωινού μας ύπνου. Την καθαρότητα του λιβανιού με τις αναθυμιάσεις των σεντονιών μας. Ο Θεός πεθαίνει για μας, εμάς που έχουμε ουράνιο προορισμό. Τί κατανοούμε από αυτά; Βουτηγμένοι στο αποπνιχτικό σάβανο της υλικότητάς μας, λέμε πώς ζούμε. Λεπροί, κατάστικτοι από πάθη, ζητιανεύουμε τα lίke στα φέισμπουκ. Ω της ανθρωπαρέσκειας, ω της πωρώσεως. Και τί βγαίνει; Διαρκής αιθάλη που δεν σ' αφήνει να ησυχάσεις, να στοχαστείς, να προσευχηθείς. Φιλοσοφείς περί προσευχής αλλά δεν προσεύχεσαι. Γιατί άραγε; Μα ο υπαρκτικός τρόπος της προσευχής είναι μια άλλη, ασύμμετρη προς αυτή που ζούμε πραγματικότητα. Είναι μια ξένη κίνηση, είναι terra incognita. Πρέπει να τολμήσεις, να είσαι έτοιμος για την έξοδο. Όμως όχι,  Ζητούμε έξοδο του ξοδέματος, της επιφάνειας, του σκεδάννυμι. Ο νους να μην επανέλθει προς εαυτόν και δι' εαυτού προς τον Θεόν, προς Θεού!  Άρα δεν την θέλουμε την προσευχή. Μας κάνει χαλάστρα, μας ξεβολεύει Γι αυτό και μένουμε όπως είμαστε και γερνάμε φιλοσοφώντας και ουδέν πράττοντες. Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία δυστυχώς. Και απ΄ό, τι φαίνεται, η γενιά μας τα στερείται και τα δύο.
Όμως. Μια καινούρια Μεγάλη Εβδομάδα, χάρισμα του Θεού, έχει χτυπήσει την πόρτα μας. Δεν έρχεται ποτέ χωρίς τα δώρα της. Ας την εμπιστευτούμε. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε και ταυτόχρονα είναι τόσο πολύ. Ας την ζήσουμε όπως τότε που ήμασταν παιδια κι η φρέσκια μνήμη της καρδιάς κατέγραφε την κάθε οσμή, την κάθε εικόνα σε όλο το μυστικό τους βάθος κι έφτιαχνε την ιερή κρυψώνα τους. Ο Χριστός είναι ο Ων, ο Ην, ο Ερχόμενος. Έρχεται διαρκώς αέναα προς εμάς τους πεσμένους, τους κοπιώντες και πεφορτισμένους. Έρχεται να πεθάνει και ν' αναστηθεί για να ζήσουμε εμείς οι νεκροί. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να του απλώσουμε το χέρι μας,