Προσευχή είναι να βγαίνεις στο ξέφωτο της συνάντησής σου με τον Θεό....

Η Παναγία είναι η μητέρα. Αυτή κατέχει το μυστικό, αυτή κατέχει τον ρόλο, αυτή και την ίαση. Πόσο δύσκολο είναι να τ' αφήσεις σ' αυτή; Nα πάψεις να βασανίζεσαι μόνη; Πόσο δύσκολο είναι να είσαι σε σχέση μαζί της, να την έχεις στη ζωή σου με την συνομιλία μαζί της, την αλληλοπεριχώρηση, την σχέση; Το παιδί, η τραγικότητα. Η ταπείνωση, το ελάφρωμα, ο Θεός ο ίδιος.

Κι αν αλήθεια δεν μπορώ παρά να βυθίζομαι διαρκώς και να γλιστρώ στην εξαίσια αυτή μέθη του ψεύδους, υπάρχει φάρμακο. Αν δεν ζητήσεις, δεν λαμβάνεις. Όποιος νομίζει ότι με τις δικές του δύναμες θα παλέψει με τα θηρία του πλανάται πλάνην οικτράν. Κι αυτό φαίνεται. Φαίνεται στην επώδυνη, συγκρουσιακή, τραγικά αυτοπροαίρετη ήττα του. Δεν παλεύονται έτσι οι Σειρήνες σου, οι δαίμονές σου, το σκεύος τούτο της φθοράς. Θέλει ταπείνωση. Θέλει ανάθεση. Θέλει σπάσιμο των μούτρων. Θέλει εν τέλει ομολογία ταπεινή εκ βάθους καρδίας και επίκληση αληθινή ελέους του μεγάλου.

Ερωτεύεσαι όταν παύεις να αναπαράγεις και αρχίζεις να δημιουργείς. Είναι δύσκολο γιατί είναι έξοδος, είναι ξεβόλεμα, είναι άνοιγμα που δεν ξέρεις πού θα σε βγάλεις. Μόνο έτσι όμως ζεις. Μόνο έτσι αναπτύσσεις δυνάμεις ενάντιες στην δυναστική βαρύτητα της μαύρης τρύπας που σε τυραννάει. Μόνο έτσι. Με μια διαρκή απόφαση εξόδου, στην κάθε στιγμή. Εξόδου τόσο απλής και τόσο δύσκολης μαζί, όσο είναι να βάλεις ένα κενό λευκό χαρτί, φυσικό ή ψηφιακό, μπροστά σου και ν' αρχίσεις. Να ανοίγεσαι στην περιπέτεια του λόγου που είναι η μόνη σου δύναμη. Αυτή που μπορεί να σε ταξιδέψει, να σε εκφράσει, να σε σηκώσει, να σε παρηγορήσει, να σε σώσει. Μόνο μην νομίζεις ότι το κάνεις μόνη σου. Θεού το δώρον.

Mια ματιά στα εξ ων συνετέθην. Κουράστηκα να κρύβομαι, κουράστηκα να χαλιέμαι. Αν κάτι σου δένει το λαιμό με μια πέτρα, λύστο και πέτα το. Απλά είναι που μερικές φορές πρέπει να επινοήσεις ή να αφηγηθείς σκέτα μια ιστορία για να γίνει αυτό. Την ιστορία της πριγκίπισσας που ζούσε μόνη στον πύργο και τρύπησε το δάχτυλό της με το αδράχτι η κακιά μάγισσα; Η ωραία κοιμωμένη, κάτι τέτοιο. Είναι πραγματικά εξαιρετικά απελευθερωτική, αναγεννητική θα έλεγα η δύναμη των ιστοριών. Η δύναμη και η δυναμική τους. Η ιστορία σου δίνει στέρεο έδαφος να πατήσεις κι από κει και πέρα να κάνεις όλες τις διορθωτικές κινήσεις. Καλά έκαναν οι ψυχοθεραπευτές κι έφτιαξαν σχολή "αφηγηματική", κάτι ήξεραν. Βέβαια γιατί να πάμε εκεί, όταν έχουμε τις αρχετυπικές αφηγήσεις του κόσμου, όταν έχουμε τον Χριστό να μιλά με παραβολές. "Κι ἂ σου μιλῶ μὲ παραμύθια καὶ παραβολὲς εἶναι γιατὶ τ᾿ ἀκοῦς γλυκότερα, κι ἡ φρίκη δὲν κουβεντιάζεται γιατὶ εἶναι ζωντανὴ γιατὶ εἶναι ἀμίλητη καὶ προχωράει-στάζει τὴ μέρα, στάζει στὸν ὕπνο μνησιπήμων πόνος.".

Aργά, σιωπηλά, γράφεις την πιο μοναχική ιστορία που έγινε ποτέ. Απ' όπου κι αν ξεκινήσεις, δεν έχει σημασία. Μετρά ότι θα καταλήξεις ξανά σε μένα, πάλι σε μένα. Το θέλω αυτό, το ζητώ εκδικητικά, κενόδοξα, αδηφάγα θα μου πεις. Κάποτε ίσως, αλλά τώρα... Ω, πόσο ανόητος είσαι. Υπάρχει μια οδός που δεν την γνωρίζεις, που δεν θέλησες να την περπατήσεις. Μέσα απ'αυτή μπόρεσα ν'αποδράσω εν τέλει. Ως πότε; Όσο με ορίζει ακόμα η ματιά σου ή μάλλον η αφήγησή της. Μέσα απ'αυτό το δρόμο θα μπορώ να χάνομαι την στιγμή ακριβώς που όλα ήταν τόσο προβλέψιμα. Και για σένα και δυστυχώς και για κείνον... Μη λυπάσαι γι'αυτό. Αν σου προξένησα κακό, λυπάμαι εγώ διπλά και για σένα. Να χαίρεσαι. Να χαίρεσαι που για μια φορά δεν θα υποταχθείς στην τυφλή φορά, την αδυσώπητη σκληρότητα της νομοτέλειας του παιχνιδιού. Του κάθε παιχνιδιού. Και να σχωρνάς καμιά φορά. Και συ κι εγώ. Εις το επανιδείν, εν ετέρα μορφή...

Δεν πήρα είδηση τί μου συνέβαινε. Ανεπαισθήτως μ'έκλεισαν από τον κόσμο έξω... τα δέντρα με απέφευγαν κι εγώ δεν ήερα πώς να τους μιλήσω. Το δάκρυ μου κυλούσε μόνο στην καρδιά μέχρι που παψε κι αυτό. Δεν ήξερα πια που να κοιτάξω. Τότε ήταν που πήρα τον καθρέφτη. Έκτοτε μαζί του ζω.