Τα τρία κοριτσάκια της γιαγιάς Έρης. Μ' αυτά κοίμιζε το εγγονάκι της, τα πρώτα χρόνια της ζωής του, τα τελευταία της εδώ δικής της. Η Πίστις η Ελπίς η Αγάπη, αυτές που οδηγούν στην Σοφία,ας την συντροφεύουν εκεί ψηλά

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Μετὰ τὴν  Ὕψωσιν: Μάρκ. η΄ 34 - θ΄ 1

Εἶπεν ὁ Κύριος· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

ΘΕΛΕΙ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ

Όταν για πολλούς και διάφορους λόγους περιπίπτεις σε ακηδία και αδυνατείς να δράσεις, σου έχω, εαυτέ μου, ένα φάρμακο, παλιό και δοκιμασμένο: διάβασε. Έχε λίγα βιβλία που να ερεθίζουν το αναγνωστικό ένστικτο κάπου κοντά κι άστα να σε ξαναφέρουν με το δικό τους τρόπο στην "πραγματικότητα", να σου βρουν την άκρη του μίτου της Αριάδνης. Να σου χαράξουν ένα δρόμο πάνω από το χάος

Τ' αγνάντεμα. Του κυρ-Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Αυτού που "τί έγινε κι αν τον χάσουν τα παιδιά, κι αν δεν τον κατανοούν". Είχα ένα, εκ πολλών, καινούριο τμήμα στο σχολείο.Τρίτη του Γυμνασίου. Μου λέει κάποια στιγμή ένας ζωηρός ξανθούλης, τελευταίο θρανίο "πίστα". δίπλα στα παράθυρα. "Κυρία, ωραία θέα έχουμε από δω!". Νόμισα ότι κάνει πλάκα και του λέω κι εγώ στο αστείο: "Ναι, ναι είδες θέα". Συνεχίζει: "Κυρία φαίνονται τα δέντρα, το βουνό, είναι ωραία". "Μπορείς να ΑΓΝΑΝΤΕΨΕΙΣ"! Τόνισε την λέξη μ' έναν τρόπο αισθαντικό. " Μ' αρέσει κυρία. Στο χωριό μου μπορώ ν' αγναντεύω". Από το Θέρμο Τριχωνίδας. Την πατρίδα του Πατροκοσμά.

Μια στιγμή-ώρα της ημέρας που να την αφιερώνεις στην ησυχία. Στην φυγή σου-επιτέλους!- από όλη την μεριμνο-ποίηση της ζωής, που καταφέρνει να καταπιεί και τα πιο πνευματικά έργα, την προσευχή λόγου χάριν. Μια στιγμή-ώρα που θα είναι για την ησυχία και την ευχή. Όχι ως καθήκον. Ως ανάπαυση. Και τότε θα δεις τί βγαίνει απ' την καρδιά σου, τί είναι μέσα της. Κι η μεριμνοποίηση ίσως γίνει ποίηση...

Καθαρή καρδιά. Απίστευτο και υπέροχο ζητούμενο. Καρδιά που σβήνεις σαν από μαυροπίνακα την κακία κάθε μορφής. Που ατενίζεις τον άλλο χωρίς να τον κρίνεις, ανοιχτά, καθαρά, ελεύθερα. Που έχει ανοχή, κατανόηση, χωρίς να παύει να βλέπει. "Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου".

Είναι τόσο σημαντική η έμφαση στο θετικό, στο δυνατό σημείο όταν μιλάμε για αγωγή-και γενικώς. Είναι πολύ περίεργη η τάση του μυαλού να κολλάει στην έλλειψη, στο στραβό και να μην αξιοποιεί, να μην επισημαίνει, να μην λαμβάνει το θετικό ως πρώτη ύλη για να χτίσει πάνω του. Το ξεχνάμε με τον εαυτό μας, το ξεχνάμε με τη ζωή, το ξεχνάμε με τα παιδιά μας-τραγικό. Στο σχολείο, τι διαφορά μπορεί να κάνει ο καλός λόγος, η ενθάρρυνση, ο δίκαιος έπαινος. Ας μην τα τσιγκουνευόμαστε

Τα παιδιά σου τα φυσικά σε φέρνουν αντιμέτωπο με τις μεγαλύτερες, κρυφές ακόμα και σε σένα δυσκολίες σου. Σου δίνουν την προνομιακή ευκαιρία να τις δεις,κι αν δεν μεμψιμοιρήσεις, να τις μεταμορφώσεις σε ευκαιρίες, πειράματα ζωής. Ίσως και να τις υπερβείς και να πας παρακάτω, όχι πια μόνος σου.

Είναι πολύ δύσκολο-ή μάλλον έγινε δύσκολο-να φύγουμε λίγο από τον εαυτό μας, το πρόγραμμά μας, τα διαφέροντά μας και να αφιερώσουμε χρόνο ελεύθερο, χρόνο απερίσπαστο και άνετο για να φανερωθεί το μονοπάτι για την καρδιά του άλλου. Ακόμα και του παιδιού μας. Ίσως γι' αυτό είναι που τα παιδιά είναι μερικές φορές επτασφράγιστα μυστικά για μας.

Tα παιδιά επίσης αγαπούν τις ιστορίες. Όχι κάτι τρομερό. Αστείες οικογενειακές στιγμές, μνήμες προσωπικές που μπορούν να ειπωθούν σαν ιστορία και να ζωντανέψουν την διάθεση και την φαντασία του παιδιού. Ακόμα και ιστορίες εθνικές, με ήρωες που λατρεύουν τα αγόρια. Τί κρίμα που έχουμε ξεχάσει να λέμε ιστορίες..Πόσο ανέμπνευστη κάναμε τη ζωή μας. Η ιστορία σε περνά στο προσωπικό σύμπαν, σε γλυτώνει από το χάος του απρόσωπου. Σε ζεσταίνει. Το βλέπω και στα παιδιά μου του σχολείου, το βλέπω και στο γιό μου.

Tα περίφημα όρια. Ένα καλό και αυτονόητο-δεν είναι: μπορείς να θέσεις όρια όταν έχεις όρια. Με άλλα λόγια, να μπορείς να θέτεις όρια στον εαυτό σου. Ξέρει ο καθένας. Πόσο δύσκολο...Τα παιδιά προφανώς και μαθαίνουν απ' αυτό που είσαι, από αυτό που κάνεις και πολύ λίγο απ' αυτό που λες. Μπορείς να θέσεις όρια στον εαυτό σου;

365 αναρτήσεις. Κάθε μέρα, μία. Να ένα όμορφο στοίχημα. Δεν χάνουμε και τίποτα.

To παιγνιώδες σύμπαν. Ό, τι ευειδέστερο. Μια συγκεφαλαίωση όλων των ζητούμενων. Πρωταρχικά, της χαράς. Η πολυπόθητη φυγή, η εξερεύνηση, η ελευθερία από την αποφράδα φόρμα. Εν μέσω μεσημβρινής ραστώνης, κάποιος παίζει ανάλαφρα με τα ρωτήματά σου και στο σφυρά, γλυστρώντας το στα γυρίσματα: Παίξε

Είναι δύσκολο να διαλεχθείς με τον εαυτό σου και τους άλλους έπειτα για το σχολείο. Είναι πολύ παράξενο, τρομερά οικείο, μαρτυρικό και ταυτόχρονα απολαυστικό, τελικά θεικό, ιερό αυτό που κάθε μέρα καλείσαι να ζεις εκεί. Είναι κάτι που το μπορείς και δεν το μπορείς ταυτόχρονα, μια διαρκής ακροβασία, Ακροβασία παντού. Σπρωγμένη κι απ' τις ευκολίες κι απ' τα όριά σου. Θέλεις να ελέγξεις την όλη κατάσταση, αλλά δεν ελέγχεται. Και λόγω της αντικειμενικής δυσκολίας, αλλά κυρίως λόγω της φύσης της. Το έργο σου εκεί είναι άυλο. Όχι ότι το εξιδανικεύουμε, αλλά έτσι είναι.
Κι όλα αυτά είναι μόνο η αρχή. "Κυρία" σε λέει κάποια κοπελίτσα και καταλαβαίνεις πώς απλά δεν μπορείς να φύγεις. Πώς σε δένει μια πολύ ιερή σχέση μ' αυτά τα παιδιά. Μ' αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό είναι το άυλο. Τους γονείς ημών και διδασκάλους.
Κάντο όπως το νιώθεις. Όπως νιώθεις αυτήν την κλίση. Γιατί έχει και πολλή συμβατικότητα. Άστην έξω και κάντο πανηγύρι για σένα, μαρτυρία, εξαύλωση. Όπως εκφράζεται η καρδιά σου. Και χωρίς κανένα άγχος. Όπως μπορείς. Συμφιλιωμένη με τις ελλείψεις σου. Να μην χάσουμε το μέγιστο.

Στο αεροδρόμιο, φεύγοντας: "Υπάρχουν δυο τρόποι να αντιμετωπίζεις τη ζωή: ο ένας σαν τίποτα να μην είναι θαύμα κι ο άλλος σαν όλα να είναι θαύμα"(Albert Einstein).

Έχουμε, λέει, την "ευθύνη του δέους"...

https://www.youtube.com/watch?v=8QyVZrV3d3o
Μαζί πάει κι η ΧΑΡΑ! Και ν' αντικρύζεις τον άλλον σαν να' σαι εσύ. ΝΑ μην τον ξεχωρίζεις από τον εαυτό σου. "Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν...".

Στο αεροδρόμιο, φεύγοντας: "Υπάρχουν δυο τρόποι να αντιμετωπίζεις τη ζωή: ο ένας σαν τίποτα να μην είναι θαύμα κι ο άλλος σαν όλα να είναι θαύμα"(Albert Einstein).

Έχουμε, λέει, την "ευθύνη του δέους"...

https://www.youtube.com/watch?v=8QyVZrV3d3o

Φυγή. Πόσο με βασάνισε όλο αυτό. Κι όμως είναι φυσικές οι ανάγκες. Λάθος, λίγη όμως η ερμηνεία, η αναγωγή. Ναι, φυγή. Πώς όμως. Να είσαι εδώ και να μην είσαι. Εν τω κόσμω και ουκ εκ του κόσμου. Η βασιλεία η εμή ουκ εστί εκ του κόσμου τούτου. Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν...

Ο πίπτων και ανιστάμενος άνθρωπος. Ποιες λειτουργικότητες και ποια παραμύθια. Φαντασιώσεις καταναλωτών. Αυτή είναι η λειτουργικότητα. Πέφτω συνεχώς και συνεχώς σηκώνομαι. Κάθε μέρα βάζω αρχή. Προσωπικός ρεαλισμός. "Η ζωή του χριστιανού είναι μια διαρκής αναγέννηση".

 

Αντί της σκέψης η προσευχή. Αντί των επιχειρημάτων η μακροθυμία. Μακροθύμησον επ' εμέ και αποδώσω σοι πάντα τα οφειλόμενα...
Πώς; Mε τον καλό λογισμό των Τριών Ιεραρχών. Αυτόν που κάνει πανήγυρη την ζωή. Αυτήν που αυξάνει την χωρητικότητα της καρδιάς. Είμαστε όπως είμαστε και προσωπικά και γενικότερα, αν δεν βάλουμε και τον καλό λογισμό, άστα.
Πώς; Με την βεβαιότητα ότι η αλήθεια δεν είναι το τί του Πιλάτου, αλλά η σχέση, η κοινωνία μ' Αυτόν που είναι η αλήθεια. Η αλήθεια είναι η κοινωνία. Ας το θυμάμαι...