Άρχων Γαβριήλ

                                         Σ τη Σ υ κ α μ ι ά της Σερίφου, 13 Ι ο υ λ ί ο υ




Πάμε Συκαμιά , λοιπόν. Με τη βάρκα μας και τον Αρχάγγελο Γαβριήλ πλοηγό. “ Γαβριήλ αρχάγγελε Θεού, Θείος Αρχιστράτηγος και Υπουργός αναδέδειξαι και ταις λαμπρότησι και ταις φρυκτωρίαις τούτου αυγαζόμενος, αμέσως κατά μέθεξιν δεύτερον φως εχρημάτισας και φωτίζεις την περίγειον, εξαστράπτων τω κάλλει της δόξης Αυτου ”.
Κάνω το μπάνιο ή αλλιώς λούζομαι στα διαυγή νερά της Στυγός - Συκαμιάς που στεφανώνει τον Αρχάγγελο με τις μωβ δοξαστικές λυγαριές. Μυρίζουν εωθινά, αγγελικά οι λυγαριές. Μαζεύω μια αγκαλιά και κατευθύνομαι προς την εκκλησία. Λευκό εκκλησάκι με μεγάλο αυλόγυρο, πάνω από την παραλία. Χτυπά η καμπάνα του εσπερινού κι εγώ ξυπόλητη κι η άμμος της Συκαμιάς και τα βράχια της κι η θάλασσα η πράσινη με τη ράχη - βάθρο για βουτιές των παιδιών της Παναγιάς. Έτσι κυλά για κάποιους το καλοκαίρι. Λαγαρά . Χωρίς σκέψη. Χωρίς πολλά. Με λίγα και καλά.
Με τη μυρωδιά του χόρτου του ξερού, του χρώματος του ξανθισμένου της αθωότητας, με την αφή της αλμύρας, με τις ιαχές τις μακρινές των παιδιών που γεννούν τα κύματα. Χωρίς σκέψη. Αληθινά, χωρίς σκέψη.
Γιατί, τι να σκεφτείς μέσα στην άμμο ; Τι να μεριμνήσεις σκαρφαλώνοντας στα βράχια, ανακαλύπτοντας μια γαβάθα αλάτι καθαρό μέσα τους ; Τι να ζητήσεις όταν η Παναγιά σου’ χει στρωμένο τραπέζι κι ένα κοχύλι δώρο ; Κι όταν η καμπάνα της κι η θέα της σκεπής - σκέπης της σε κάνει από πένητα πλούσιο ; Από στρουθίον μονάζον επί δώματος, υιόν κατηρτισμένον εν των οίκω του Πατρός σου ; Από ρακένδυτο πτώμα , ψυχή αμφιεσμένη τον χιτώνα των κρίνων ; Από κορεσμένο άνθρωπο, ψυχή ιματισμένη εν ιματίοις λευκοίς ;
Ο εσπερινός της Συκαμιάς αρχίζει . “ Κύριε, εκέκραξα προς Σε...” Στέκομαι σε μια γωνιά , λευκή γωνιά. Αγωνίζομαι κάτι να κρατήσω ανέπαφο. Αρτοκλασία έξω. Τα τελευταία τροπάρια διασώζουν κάτι από την αίσθηση που ανέμενα. Ο κυρ- Παντελής βγάζει δίσκο για τον πατέρα της Ειρήνης. Στολίζω την εικόνα των Ταξιαρχών με τις ευωδιαστές λυγαριές μου. Καθόμαστε με το Γιώργο και τα μικρά του σ’ ωραία τράπεζα. Ένα μικρό παιδάκι ενός χρόνου με στοχεύει από μακριά , παίρνει φόρα και πέφτει στην αγκαλιά μου, έτσι , απρόσμενα. Ρωτάω τον παππού του με προσδοκία το όνομά του : “ Άγγελος” , μου λέει.

Αγίας Κυριακής

Πριν οι δήμιοι του Διοκλητιανού αποκεφαλίσουν την ανέγγιχτη από τα μαρτύρια Αγία Κυριακή, αυτή ζήτησε να προσευχηθεί. Ύστερα έγειρε μαλακά και παρέδωσε την ψυχή της στο νυμφίο της Χριστό, ενώ οι βασανιστές έκπληκτοι ανεκάλυπταν ότι εκοιμήθη πριν την αποκεφαλίσουν. Ακούστηκε τότε φωνή:"Πορεύεσθε, αδελφοί, καί διηγείσθε τα μεγαλεία του Θεού". Κυριακή είναι αυτή που ανήκει στον Κύριο, που ζει την ανάπαυση, την ειρήνη, την ετερότητα της ΄"άλλης λογικής". Αυτή που εμπιστεύεται τα πάντα σ' αυτόν. "Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα". Σ' αυτήν την Κυριακή ζωή είμαστε κεκλημένοι όλοι μας

Οδός Αθανασίας

Όταν πήγαινα δημοτικό, κάναμε και τα Σάββατα μάθημα. Φαντάζομαι ότι και άλλοι άνω των σαράντα θα το θυμούνται. Δεν κάναμε το κλασσικό μάθημα, αλλά, όσο παράξενο κι αν φαίνεται σήμερα, μας δίδασκαν το Ευαγγέλιο, ναι, το ευαγγέλιο της Κυριακής. Θυμάμαι λοιπόν την εκάστοτε δασκάλα, οι οποίες σημειωτέον δεν έδειχναν να έχουν καμιά ιδιαίτερη σχέση με την εκκλησία όπως το κρίνω τώρα, εκ των υστέρων, να διαβάζει και να εξηγεί με απόλυτη φυσικότητα το ευαγγέλιο. Σ' αυτά λοιπόν τα Σαββατιάτικα μαθήματα άκουσα για πρώτη φορά τα ονόματα των δώδεκα Αποστόλων, όπως τα καταγράφει η Καινή Διαθήκη: πρῶτος Σίμων ὁ λεγόμενος Πέτρος καὶ Ἀνδρέας ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ, Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννης ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ, Φίλιππος καὶ Βαρθολομαῖος, Θωμᾶς καὶ Ματθαῖος ὁ τελώνης, Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ἁλφαίου καὶ Λεββαῖος ὁ ἐπικληθεὶς Θαδδαῖος, Σίμων ὁ Κανανίτης καὶ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης ὁ καί παραδοὺς αὐτόν. Τον Ιούδα αντικατέστησε ο Ματθίας. Τα ονόματα αυτά χαράχτηκαν με απόλυτη ευκρίνεια μέσα μου, καθώς και ο ρυθμός του λόγου του ιερού κειμένου. Τα ονόματα αυτά ήξερα από τότε που τα άκουσα ,μ' ένα τρόπο ανερμήνευτο, ότι έλεγαν την αλήθεια, την μόνη και την αληθινή αλήθεια. Μαζί τους και στο άκουσμά τους χαράχτηκε η απλή, παιδική πίστη, ο Ιησούς Χριστός περιπατών παρά την θάλασσα της Γαλιλαίας, οι αγράμματοι ψαράδες που τον ακολούθησαν "αφέντες άπαντα". Καλό εορτασμό της γιορτής τους, μια και η εορτή της απλότητας, της εκχώρησης στο Θεό του χώρου για να κάνει τη δουλειά του και να μεταμορφώσει την αδυναμία μας που με τόσο πάθος υπερασπιζόμαστε, δεν σταματά ποτέ...

Στο δρόμο

Σταμάτησα στο φανάρι της Βουλιαγμένης που στρίβει για αεροδόμιο. Γύρω στις τεσσαρισήμισυ ντάλα γιόμα, έκαιγαν τα πάντα. Ο μελαψός "ενοικιαστής" του φαναριού κινούνταν χωρίς να βιάζεται στη μέσα σειρά των αυτοκινήτων. Αδύνατος όπως οι περισσότεροι, με το μακρυμάνικο ανοιχτόχρωμο πουκάμισο και το φθαρμένο παντελόνι. Ηλικιωμένος, ασπρομάλλης. Περνούσε ανάμεσα στ' αμάξια, κάτι προέτεινε, μάλλον χαρτομάντιλα, εισέπραττε διαδοχικές αρνήσεις. Θέλησα από κακομαθημένη ίσως συμπόνοια να δω το βλέμμα του και, κρυμμένα πίσω από τη διπλανή λαμαρίνα, είδα δυο μάτια ανθρώπινης ζεστασιάς, και ένα χαμόγελο παρακλήσεως. Χαμογελούσε σ' όλους με αγάπη κάτω απ'τον καυτό ήλιο, συμφιλιωμένος, καρτερικός, αγκαλιάζοντας με την έκφρασή του εκείνους που τον απέρριπταν, περπατώντας δίχως βιασύνη. Ήταν χαρούμενος.

Ταξίδι στο θαύμα

Με το μωρό στην αγκαλιά, πάμε για παράκληση! Μ' ό,τι σημαίνει η λέξη. Πρωτίστως παρηγοριά, παραμυθία. Γενέθλια ημέρα μας, καλοτάξιδοι!Κι όσο να πεις για έμπνευση, αρκεί να κοιτάξεις το εορτολόγιο:11 Ιουνίου, Βαρθολομαίου και Βαρνάβα. Βαρνάβας ερμηνεύεται υιός παρακλήσεως. Το ακόμα πιο βαθύ εορτολόγιο της καρδιάς μας καταγράφει σήμερα:Αγίου Λουκά, αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως και Κριμαίας του ιατρού και θαυματουργού. Τον γιορτάσαμε τον Άγιο σήμερα στη Βούλα στο ναό του. Δύναμη ο Άγιος,ειρήνη και δύναμη, το λειψανάκι του "μιλούσε".Τον γιορτάσανε κι η Μαρία με το Γιώργο στην Κύθνο, κάναν τα εγκαίνια της εκκλησιάς του.Να ζήσουν' οι κτητόροι!