O Σταυρός του Κυρίου. Έρχεται, στην απόλυση της Λειτουργίας της Κυριακάτικης, για μια φορά ακόμη, να σε αγγίξει προστατευτικά και να σου θυμίσει πως χωρίς αυτόν, τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό, δεν πας πουθενά. Ή μάλλον πας: στο μικρό σου, εγωιστικό σύμπαν, κολλημένος στην δική σου, στενή ατομοκεντρικότητα. Εκεί που όλα είναι πρόβλημα και ψευδοσταυροί. Έρχεται ο Σταυρός του Κυρίου να σου ψιθυρίσει πως μόνο αν εναγκαλιστείς το δικό σου Σταυρό θα δεις Ανάσταση. Μόνο τότε θα ζήσεις την παρουσία του Κυρίου και θα ελευθερωθείς από κάθε ψυχολογίστικη μιζέρια. Μόνο τότε. Όταν αποδεχτείς την ύπαρξη του Σταυρού, όπως εκφράζεται στη δική σου ζωή και δεχτείς ελεύθερα να τον σηκώσεις με τα μάτια στο κενό μνήμα της Ανάστασης. Το κάμνεις, που έλεγε κι ο Πατροκοσμάς; Ή θα ζητάς μια ζωή δεκανίκια και θα κλαίγεσαι;