Τα λόγια της Αθανασίας 1965-1974

Ασπρόμαυρες καρτ ποστάλ Ο πατέρας με την ρεπούμπλικα πιασμένος από ένα τραμ στη Βιέννη. Γελαστός.

Στην άλλη φωτό, με τη μάννα. Στο σταθμό της Βιέννης. Με παλτό μακρύ κι η μάννα κοπέλα ζωντανή με τα μαύρα γυαλιά του 60 και την μπαντάνα στα μαλλιά. Γελαστοί κι οι δύο. Νιόπαντροι.

Μετά εγώ. Με φόντο το κλαρωτό κάλυμμα του καναπέ και μπροστά μου μια τούρτα. Πρώτα γενέθλια. Ένα γλαστράκι με κρινάκια τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο. Το χέρι μου έχει ήδη κατευθυνθεί και βρίσκεται βυθισμένο στην τούρτα. Φλεβάρης του 68.

Στο Ζάππειο. Ο πατέρας με τα μαύρα γυαλιά με κρατά γελαστός  Mικρή αμαζόνα με φόντο τους μεγάλους υπόλευκους κίονες.

Στην άλλη φωτό με την μικρή αδελφή, πεσμένα μπρούμυτα σ’ ένα στρέμμα μαργαρίτες, μάλλινα ζακετάκια κι οι μαργαρίτες πιτσιλωτό λευκό στη σκοτεινιά.

Στο σχολείο. Δημοτικό κι ο εκ της τέφρας του αναγεννώμενος φοίνικας στάμπα στο βιβλίο μαζί με τον οπλίτη που τον φυλά. Ο Μιχάλης, κοντούλης, φακιδερός κοκκινομάλλης. «Ο Παπαδόπουλος γαυγίζει σαν σκυλί». Η κυρία σηκώνεται έντρομη. «Σσς». Cut.

Νοέμβρης του 73 Η μάννα γυρίζει με τα πόδια απ την Αθήνα Κάτω ταραχές συμβαίνουν πολλά Στέκεται στο «λίβινγκ ρουμ» Πού είναι τα παιδιά

Αη-Λιας. Η φωτό στο νου έγχρωμη 20 Ιουλίου 1974 Γιορτάζει το χωριό. Μόλις γυρίσαμε απ’ το πανηγύρι κι ήρθε η θειά η Πιπίτσα. Πίνουνε τον καφέ, φεύγει κι αμέσως γυρνά μέσα απ’ τα σύρματα Νίκο Νίκο επιστράτευση

23 Ιουλίου 1974. Γενέθλια της αδελφής. Στη βεράντα Φορά το άσπρο φουστανάκι με τα κερασάκια το φουντωτό Σβήνει τα κεράκια Οι γονείς μεταφέρουν την απρόμαυρη Λέβε Όπτα έξω Ένας άντρας κατεβαίνει από το αεροπλάνο ¨Όλα μαυρόασπρα Ευτυχία