Είναι δύσκολο να διαλεχθείς με τον εαυτό σου και τους άλλους έπειτα για το σχολείο. Είναι πολύ παράξενο, τρομερά οικείο, μαρτυρικό και ταυτόχρονα απολαυστικό, τελικά θεικό, ιερό αυτό που κάθε μέρα καλείσαι να ζεις εκεί. Είναι κάτι που το μπορείς και δεν το μπορείς ταυτόχρονα, μια διαρκής ακροβασία, Ακροβασία παντού. Σπρωγμένη κι απ' τις ευκολίες κι απ' τα όριά σου. Θέλεις να ελέγξεις την όλη κατάσταση, αλλά δεν ελέγχεται. Και λόγω της αντικειμενικής δυσκολίας, αλλά κυρίως λόγω της φύσης της. Το έργο σου εκεί είναι άυλο. Όχι ότι το εξιδανικεύουμε, αλλά έτσι είναι.
Κι όλα αυτά είναι μόνο η αρχή. "Κυρία" σε λέει κάποια κοπελίτσα και καταλαβαίνεις πώς απλά δεν μπορείς να φύγεις. Πώς σε δένει μια πολύ ιερή σχέση μ' αυτά τα παιδιά. Μ' αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό είναι το άυλο. Τους γονείς ημών και διδασκάλους.
Κάντο όπως το νιώθεις. Όπως νιώθεις αυτήν την κλίση. Γιατί έχει και πολλή συμβατικότητα. Άστην έξω και κάντο πανηγύρι για σένα, μαρτυρία, εξαύλωση. Όπως εκφράζεται η καρδιά σου. Και χωρίς κανένα άγχος. Όπως μπορείς. Συμφιλιωμένη με τις ελλείψεις σου. Να μην χάσουμε το μέγιστο.
