ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΡΑΜΟΥ

Ἑορτάζει τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου

Στὰ Εἰσόδια

Ἐκεῖ. Πάνω στὸ ὕψωμα ποὺ ἀγναντεύει τὸ Λιβάδι καὶ τὴν θάλασσα. Σ’ αὐτὸν τὸν οὐρανοδρόμο δρόμο μὲ τὰ χρώματα. Μὲ γκρίζο, μὲ σύννεφα, μὲ κεῖνα τὰ μαβιὰ τοῦ τέλους τῆς μέρας, μὲ ρόδινα νέφη, μὲ γρανίτες βράχους ποὺ ἡ γραμμὴ τους στρογγυλεύει τὸν ὁρίζοντα. Ἐκεῖ εἶναι ἡ Παναγιά. Μ’ αὐλὴ μεγάλη δικιά της, αὐλὴ ποὺ ὁρίζει, πού’ ναι ἡ ἴδια τὸ χωριό. Ἐκεῖ, πρωΐ-πρωΐ, μὲ κρύο, μ’ ἀέρα, τυλιγμένοι στὸ ζεστὸ σάλι, στὸν ὄρθρο. Ἀκόμα μισοξημερώματα. Μὲ τὶς ἄκρες τοῦ φεγγαριοῦ. Βγαίνει τὸ θυμίαμα ἀπ’ τὴν ἐκκλησιά. Βγαίνουν κι οἱ γνώριμες φωνὲς ποὺ θερμαίνουν. «Ἁγίῳ Πνεύματι πᾶσα ψυχὴ ζωοῦται…». Ὁ πατὴρ Ἰάκωβος στὸ βῆμα μὲ τὰ χρυσά του ἄμφια.

Ὁ ἀείμνηστος μπαρμπα-Μῆτσος μὲ τὸ κασκολάκι του, τὸ χακὶ ἀμπέχωνο, στὸ ἀναλόγιο, ὄρθιος, δίπλα στὸ παραθυράκι ποὺ βλέπει τὸ χειμώνα.

«Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε, Χριστὸς ἐξ’ οὐρανῶν ἀπαντήσατε». Ψέλνει δυνατὰ ὁ πατὴρ Ἰάκωβος. Ἔκανε μιὰ μικρὴ παύση σέρνοντας βαθιὰ τὸν ἦχο καὶ μετὰ τό ’ψαλε. Σὰν γέφυρα πλατιά, σὰν χρυσοποίκιλτη καμάρα. Ἔξω φύσηξε ἀπότομα. Ἔτσι, μπαίνοντας στὴν ἐκκλησιὰ τῆς Παναγιᾶς τοῦ Ράμου μπῆκαν τὰ Χριστούγεννα.

«Κι ὁ φτωχὸς ὁ Φίλιππος στὸ χωράφι ἀπόκρευε…»