Το Μεσολόγγι», Α. Βαλαωρίτου

Στον τάφο του κλεισμένο, το Μεσολόγγι,

σκέλεθρο, γυμνό, ξεσαρκωμένο,

δεν παραδίδει τα άρματα,

δεν γέρνει το κεφάλι…

Κρατεί για νεκροθάφτη του το Χρήστο τον Καψάλη.

Το ράσο του Δεσπότη του φορεί για σάβανό του

κι ως φλογερό μετέωρο πετά στον ουρανό του.

Και θάβεται ολοζώντανο…!

Στο διάβα του τρομάζουν τα αστέρια

που το κοιτάζουν και ταπεινά μεριάζουν…

Κλαρί δε φαίνεται χλωρό και το στερνό χορτάρι του μάρανε,

το σκότωσε, το αράπικο ποδάρι.