Οδός Αθανασίας

Όταν πήγαινα δημοτικό, κάναμε και τα Σάββατα μάθημα. Φαντάζομαι ότι και άλλοι άνω των σαράντα θα το θυμούνται. Δεν κάναμε το κλασσικό μάθημα, αλλά, όσο παράξενο κι αν φαίνεται σήμερα, μας δίδασκαν το Ευαγγέλιο, ναι, το ευαγγέλιο της Κυριακής. Θυμάμαι λοιπόν την εκάστοτε δασκάλα, οι οποίες σημειωτέον δεν έδειχναν να έχουν καμιά ιδιαίτερη σχέση με την εκκλησία όπως το κρίνω τώρα, εκ των υστέρων, να διαβάζει και να εξηγεί με απόλυτη φυσικότητα το ευαγγέλιο. Σ' αυτά λοιπόν τα Σαββατιάτικα μαθήματα άκουσα για πρώτη φορά τα ονόματα των δώδεκα Αποστόλων, όπως τα καταγράφει η Καινή Διαθήκη: πρῶτος Σίμων ὁ λεγόμενος Πέτρος καὶ Ἀνδρέας ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ, Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννης ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ, Φίλιππος καὶ Βαρθολομαῖος, Θωμᾶς καὶ Ματθαῖος ὁ τελώνης, Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ἁλφαίου καὶ Λεββαῖος ὁ ἐπικληθεὶς Θαδδαῖος, Σίμων ὁ Κανανίτης καὶ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης ὁ καί παραδοὺς αὐτόν. Τον Ιούδα αντικατέστησε ο Ματθίας. Τα ονόματα αυτά χαράχτηκαν με απόλυτη ευκρίνεια μέσα μου, καθώς και ο ρυθμός του λόγου του ιερού κειμένου. Τα ονόματα αυτά ήξερα από τότε που τα άκουσα ,μ' ένα τρόπο ανερμήνευτο, ότι έλεγαν την αλήθεια, την μόνη και την αληθινή αλήθεια. Μαζί τους και στο άκουσμά τους χαράχτηκε η απλή, παιδική πίστη, ο Ιησούς Χριστός περιπατών παρά την θάλασσα της Γαλιλαίας, οι αγράμματοι ψαράδες που τον ακολούθησαν "αφέντες άπαντα". Καλό εορτασμό της γιορτής τους, μια και η εορτή της απλότητας, της εκχώρησης στο Θεό του χώρου για να κάνει τη δουλειά του και να μεταμορφώσει την αδυναμία μας που με τόσο πάθος υπερασπιζόμαστε, δεν σταματά ποτέ...

Στο δρόμο

Σταμάτησα στο φανάρι της Βουλιαγμένης που στρίβει για αεροδόμιο. Γύρω στις τεσσαρισήμισυ ντάλα γιόμα, έκαιγαν τα πάντα. Ο μελαψός "ενοικιαστής" του φαναριού κινούνταν χωρίς να βιάζεται στη μέσα σειρά των αυτοκινήτων. Αδύνατος όπως οι περισσότεροι, με το μακρυμάνικο ανοιχτόχρωμο πουκάμισο και το φθαρμένο παντελόνι. Ηλικιωμένος, ασπρομάλλης. Περνούσε ανάμεσα στ' αμάξια, κάτι προέτεινε, μάλλον χαρτομάντιλα, εισέπραττε διαδοχικές αρνήσεις. Θέλησα από κακομαθημένη ίσως συμπόνοια να δω το βλέμμα του και, κρυμμένα πίσω από τη διπλανή λαμαρίνα, είδα δυο μάτια ανθρώπινης ζεστασιάς, και ένα χαμόγελο παρακλήσεως. Χαμογελούσε σ' όλους με αγάπη κάτω απ'τον καυτό ήλιο, συμφιλιωμένος, καρτερικός, αγκαλιάζοντας με την έκφρασή του εκείνους που τον απέρριπταν, περπατώντας δίχως βιασύνη. Ήταν χαρούμενος.

Ταξίδι στο θαύμα

Με το μωρό στην αγκαλιά, πάμε για παράκληση! Μ' ό,τι σημαίνει η λέξη. Πρωτίστως παρηγοριά, παραμυθία. Γενέθλια ημέρα μας, καλοτάξιδοι!Κι όσο να πεις για έμπνευση, αρκεί να κοιτάξεις το εορτολόγιο:11 Ιουνίου, Βαρθολομαίου και Βαρνάβα. Βαρνάβας ερμηνεύεται υιός παρακλήσεως. Το ακόμα πιο βαθύ εορτολόγιο της καρδιάς μας καταγράφει σήμερα:Αγίου Λουκά, αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως και Κριμαίας του ιατρού και θαυματουργού. Τον γιορτάσαμε τον Άγιο σήμερα στη Βούλα στο ναό του. Δύναμη ο Άγιος,ειρήνη και δύναμη, το λειψανάκι του "μιλούσε".Τον γιορτάσανε κι η Μαρία με το Γιώργο στην Κύθνο, κάναν τα εγκαίνια της εκκλησιάς του.Να ζήσουν' οι κτητόροι!