το μέγα σπήλαιο τα μοναστήρια νέα οχυρά η καταστροφή στου φίλια το παλιό σπίτι
οι χοροί στον άγιο κήρυκο εις πείσμα

Προσευχή, ν' ανοίγεις μια τρύπα στον χρόνο και να δραπετεύεις...

Λέω λοιπόν πως τα πράγματα αλλάζουν προς μια συγκεκριμένη, παγκοσμιοποιημένη, άφυλη, πλαστική, δηλητηριώδη κατεύθυνση με εντολείς όλων των ειδών και η οφειλόμενη αντίσταση -στοιχειώδους λογικής- προσωπικής και εθνικής επιβίωσης ανύπαρκτη συλλογικά. Μεμονωμένες φωνές που  γίνονται ακόμα τραγικότερες στην απομόνωσή τους. Φωνές βοώντων εν τη ερήμων. Ένα άρρωστο μούδιασμα, ενώ η γενοκτονία της μεσαίας τάξης, νέων, ηλικιωμένων, συνταξιούχων, εργαζόμενων συνεχίζεται και μάλιστα με αριστερό πρόσημο, με "προοδευτικές περγαμηνές" που "δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς" και προχωρούν σε κατασχέσεις απίστευτης, κεμαλικής ωμότητας. Οι αρνητές της γενοκτονίας των Ποντίων και του Μικρασιατικού Ελληνισμού, μιας και το' φερε η κουβέντα. Οι πλουτίσαντες επί κατασκευών χούντας οι οποίοι θανόντες εμφανίζονται από φίλες σελίδες ως " αναπτύξαντες αντιδικτατορική δράση" και φυλακισθέντες"... Και ουδείς τους ψέγει. Μια ιδιότυπη, επιλεκτική, ελληνικού τύπου "ασυλία" προς όφελος των αυτοχαρακτηρισθέντων "προοδευτικών" βεβαίως βεβαίως. Και εμείς οι υπόλοιποι, που δεν ευτυχήσαμε να συμπεριληφθούμε στον όποιο όρο; Παρακολουθούμε μουδιασμένοι την καθημερινή κατεδάφιση της λογικής, της προσωπικής αξιοπρέπειας, της εθνικής υπόστασης της χώρας μας...Ως πότε-ξανά;

                            

 

Εμμελώς. Το αντίθετο, α-μελώς. Άνευ μέλους δηλαδή. Με άλλα λόγια, η ζωή μας είναι μουσική. Έχει, οφείλει να έχει ρυθμό. Επαναλήψεις, παύσεις. Λίγο, ένα πράγμα κάθε φορά. Ξεκούραστα. Με τακτικά διαλείμματα, χωρίς πίεση, με αίσθηση προτεραιότητας και κυρίως, με αγάπη.

                       

Το χειρότερο με τα κίβδηλα "όχι" κάποιων είναι ότι, αν είσαι αρκετά χαζός ή ευαίσθητος,
τείνουν να αλλοιώσουν την εικόνα των ηρώων, των προσωπικών σου ηρώων μέσα σου.
Αυτών που είπαν τα αληθινά, τα ακριβά Όχι και τα πλήρωσαν με απειρία στερήσεων και με την ίδια τη ζωή τους ενίοτε. Είναι ατιμία να πολεμούνται λυσσαλέα τις τελευταίες δεκαετίες και αυτοί, οι άνθρωποι των αληθινών Όχι και η ελληνική ιστορία εν γένει-όλα είναι μύθος, πώς λέμε όλα είναι δρόμος-και ξαφνικά να εξυμνούνται οΣαμουήλ και το Κούγκι π.χ, από ανθρώπους που και που τους άκουγαν, έβγαζαν αλλεργία και έκαναν πέρα, για να μην μιλήσουμε για την πολεμική. Είναι ατιμία να καπηλεύεσαι την Ελληνική Ιστορία και το πατριωτικό φρόνημα των Ελλήνων. Μην αφήσουμε τα κίβδηλα, πολιτικάντικα όχι που γίνονται ναι στο πιτς φιτίλι χωρίς αιδώ, να συσκοτίσουν μέσα μας το Όχι του Αθανάση Ραζηκότσικα, του αρχηγού των Μεσολογγιτών.

Ξενίζει πλέον και προκαλεί αλγεινή κατάπληξη η ευκολία με την οποία εκφέρονται απίστευτα ψεύδη στον δημόσιο βίο της πατρίδας μας ,καθώς και η άνεση υποστήριξής τους με ένα εξίσου απίστευτο οπλοστάσιο γλωσσικών κατασκευών, που επιχειρούν να εκφράσουν τους πλέον βάναυσα αρμόζοντες σε ιδιώτες τάχα και συλλογισμούς. Το ψεύδος εκφέρεται με σοκαριστική απλότητα, κάθε μέρα ξεστομίζονται νέες βολικές εκδοχές του ανατριχιαστικής ισοπεδωτικής βλακείας και διερωτάται κανείς αν όντως πρόκειται για βλακεία. Έτσι ή αλλιώς, η χαμογελαστή ευκολία με την οποία λεγονται και πράττονται όλα αυτά από καθέδρας παραπέμπει στην αυτονόητη παραδοχή ότι "περνούν", ότι γίνονται πιστευτά. Εξάλλου,"τί εστίν αλήθεια";΄Τόσο φροντιστήριο, τόσα χρόνια...Το ναι ναι και το ου ου."Να είναι το ναι σας ναι και το όχι σας όχι,για να μην γίνετε υποκριτές".  Οδηγείς στην Βουλιαγμένης και στην παραλιακή και ατενίζεις στις παράνομες, φονικές, ειδωλικού τύπου διαφημιστικές "οθόνες" τον εθνικό μας ήρωα Σουλειμάν να σε σκέπει με την στιβαρή, προστατευτική παρουσία του. Και αυτό γίνεται ανεκτό από τον Νεοέλληνα. "Να είναι το ναι σας ναι και το όχι σας όχι,για να μην γίνετε υποκριτές". Ναι, έχουν δίκιο οι πολιτικοί επαγγελματίες του ψεύδους. Όλα πλέον γίνονται ανεκτά από τον Νεοέλληνα. Ως πότε;

Επιτέλους! Ξανά εδώ. Πού θα πάει, θα μονιμοποιηθούμε και μεις στο blog,τόσοι εξάλλου...
Αν μη τι άλλο, που' λεγε κι ένας φίλος, ζούμε μια ενδιαφέρουσα ζωή, με σασπένς και αγωνία. Τόσα ντέρμπυ καθημερινά. Μέσα στην Ευρώπη, έξω απ' την Ευρώπη, με δημιουργική ασάφεια, χωρίς...Πάει κι αυτό. Με σοκάρει η βιαιότητα με την οποία όλοι ανεξαιρέτως μεταχειρίζονται τον πολίτη, τον άνθρωπο-και μιλάω για τους εντός. Σαρωτικές απολύσεις εν μια νυκτί, δημοψηφίσματα εν ριπή οφθαλμού, χωρίς την προεργασία, τον χρόνο, την απαραίτητη περίοδο για στοιχειώδες κριτικό "ζύμωμα", με οργουελικά ερωτήματα, με εκβιαστικές συνθήκες. Κι όλο αυτό βαφτίζεται "γιορτή της δημοκρατίας". Ο Όργουελ στα καλύτερά του. Ξαφνικά κλείνουν οι τράπεζες, γέροι άνθρωποι κλαίνε και καταρρέουν μπροστά στις ουρές. Πολύς κόσμος δεν μπορεί να κοιμηθεί, δια μορφώνεται ένα εφιαλτικό σκηνικό. Όλο αυτό είναι βία, βία άσχημη και απροκάλυπτη-και η βία μεταφέρεται,διασπείρεται... Είναι η κατάντια μας. Δεν μας φταίνε μόνο οι "τοκογλύφοι".