Ο Σταυρος του Χριστου. Ενας νεος τροπος να βλεπεις τον κοσμο. Και κυριολεκτικα. Αποκαθαιρεις το βλεμμα σου ατενιζοντας Τον. Ο,τι κι αν σου το θολωνει δεν αντεχει στη θεα Του, υποχρεωνεται να φυγει. Ο Εσταυρωμενος σε μαθαινει ξανα να βλεπεις. Με την πρωτη ματια του παιδιου πριν την πτωση, υφασμενη με την σταυροαναστασιμη κλωστη

Ας φυγουν ολοι οι ψυχολογισμοι, ολα τα επικαλυμματα. Ειναι η Μεγαλη Σαρακοστη της ζωης μας. Ας αναδυθει ο νηστευων ειλικρινα, ο καθαρευων εαυτος μας. Με την αγια αυστηροτητα της μονωσεως του της πλεον κοινωνικης. Ας παψει να λιμωττει ο αληθινος μας εαυτος, ο νους, ως αλλος Λαζαρος, βεβλημενος προ των πυλων της μετανοιας.

Τα ακροστυλωματα της γεφυρας στην Αττικη Οδο, οι λεοντες του Αγιου Μαρκου. Η ποιητικη ματια, ποσο ξερο καναμε το βλεμμα.Ποτε δεν ειναι αργα ομως. Τι μεγαλη πηγη χαρας...
Το ιδιο και η φυση, ο κηπος. Δεν χρειαζεται, δεν πρεπει τιποτα. Υ παρχει για την πλακα σου, για ψυχοθεραπεια.
Η χαρα. Το θεμα μας. Ξεκιναμε με παιχνιδι. Πως παιζουμε. Η χαρα ειναι τσακωμενη με το πρεπει, υποψιν. Παιζουμε πρωταρχικα με τις λεξεις. Με τη φυση. Το νερο. Τη θαλασσα. Την αμμο. Παιζουμε με τα ποδια του αγαπημενου μας και με τα πατουδακια του μωρου μας. Με τα βιβλια και με το σωμα μας, οταν το τεντωνουμε το πρωι. Με τα χρωματα ενιοτε και με τους φιλους μας ποικιλοτροπως και ιδιαιτατα γελωντας. Κριμα να μην παιζουμε και να τρωμε μονο και υπνο.Αll work and no play. Το παιδακι μεσα μας θα χει χοντρο παραπονο.