Λέω λοιπόν πως τα πράγματα αλλάζουν προς μια συγκεκριμένη, παγκοσμιοποιημένη, άφυλη, πλαστική, δηλητηριώδη κατεύθυνση με εντολείς όλων των ειδών και η οφειλόμενη αντίσταση -στοιχειώδους λογικής- προσωπικής και εθνικής επιβίωσης ανύπαρκτη συλλογικά. Μεμονωμένες φωνές που  γίνονται ακόμα τραγικότερες στην απομόνωσή τους. Φωνές βοώντων εν τη ερήμων. Ένα άρρωστο μούδιασμα, ενώ η γενοκτονία της μεσαίας τάξης, νέων, ηλικιωμένων, συνταξιούχων, εργαζόμενων συνεχίζεται και μάλιστα με αριστερό πρόσημο, με "προοδευτικές περγαμηνές" που "δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς" και προχωρούν σε κατασχέσεις απίστευτης, κεμαλικής ωμότητας. Οι αρνητές της γενοκτονίας των Ποντίων και του Μικρασιατικού Ελληνισμού, μιας και το' φερε η κουβέντα. Οι πλουτίσαντες επί κατασκευών χούντας οι οποίοι θανόντες εμφανίζονται από φίλες σελίδες ως " αναπτύξαντες αντιδικτατορική δράση" και φυλακισθέντες"... Και ουδείς τους ψέγει. Μια ιδιότυπη, επιλεκτική, ελληνικού τύπου "ασυλία" προς όφελος των αυτοχαρακτηρισθέντων "προοδευτικών" βεβαίως βεβαίως. Και εμείς οι υπόλοιποι, που δεν ευτυχήσαμε να συμπεριληφθούμε στον όποιο όρο; Παρακολουθούμε μουδιασμένοι την καθημερινή κατεδάφιση της λογικής, της προσωπικής αξιοπρέπειας, της εθνικής υπόστασης της χώρας μας...Ως πότε-ξανά;