Aργά, σιωπηλά, γράφεις την πιο μοναχική ιστορία που έγινε ποτέ. Απ' όπου κι αν ξεκινήσεις, δεν έχει σημασία. Μετρά ότι θα καταλήξεις ξανά σε μένα, πάλι σε μένα. Το θέλω αυτό, το ζητώ εκδικητικά, κενόδοξα, αδηφάγα θα μου πεις. Κάποτε ίσως, αλλά τώρα... Ω, πόσο ανόητος είσαι. Υπάρχει μια οδός που δεν την γνωρίζεις, που δεν θέλησες να την περπατήσεις. Μέσα απ'αυτή μπόρεσα ν'αποδράσω εν τέλει. Ως πότε; Όσο με ορίζει ακόμα η ματιά σου ή μάλλον η αφήγησή της. Μέσα απ'αυτό το δρόμο θα μπορώ να χάνομαι την στιγμή ακριβώς που όλα ήταν τόσο προβλέψιμα. Και για σένα και δυστυχώς και για κείνον... Μη λυπάσαι γι'αυτό. Αν σου προξένησα κακό, λυπάμαι εγώ διπλά και για σένα. Να χαίρεσαι. Να χαίρεσαι που για μια φορά δεν θα υποταχθείς στην τυφλή φορά, την αδυσώπητη σκληρότητα της νομοτέλειας του παιχνιδιού. Του κάθε παιχνιδιού. Και να σχωρνάς καμιά φορά. Και συ κι εγώ. Εις το επανιδείν, εν ετέρα μορφή...