Δεν εχω αλλο τροπο προς το παρον. Εστω ετσι, με τα πληκτρα. Το παιχνιδι ειναι ο μιτος της αριαδνης. Παιχνιδι κι η αφηγηση. Παιχνιδι και το blog. Καποτε ηταν το βιβλιο, η κουκλα, το μικρο πλυντηριο με τα πιατακια. Το φθονουμενο λαστιχο. Τα μηλα, το κρυφτο, το κυνηγητο. Η τυφλομυγα, η μονοπολη, τα επιτραπεζια.Το βολλευ με τον πατερα. Το σκαρφαλωμα στο βουνο. Οχι πολλη φυση, αλλα νοιαξιμο των γονεων. Μετα τα λιοστασια και το αρμαθιασμα. Και βεβαια η θαλασσα. Πολυ αυτη. Το νερο. Ευτυχως. Η Τεμενη, τα ξαδερφια, η αδελφη. Λιγες φιλες που παιξαμε, η Λινα και η Θελμα. Τα Βασιλικουδακια. Τους ευχαριστω.
Μετα η μουσικη. Μεγαλο παιχνιδι. Κρατησε χρονια. Mετα το αγγιγμα, το σωμα. Μετα...
Ξαναπιασε το νημα απο εκει που θες