Εκ νεου: η ποιητικη ματια, βαση του παιχνιδιου. Αυτο στον νου. Μετα ειναι το σωμα. Λειτουργει παιδικα πρωτογονα, με τον υπνο, το φαγητο και τη θαλπωρη τους. Παιζει μονο με το φαγητο και το στρωμα του, δεν εχει αλλο. Ειν αι ακομα πολυ μωρο.
Το σωμα ομως μπορει να κινηθει, να χαρει, να αναπνευσει τον καθαρο αερα και τις μυρωδιες του ψηλου βουνου που σου σπαν τη μυτη. Να χορεψει, να ερωτευτει. Να φτιαξει, να χτισει, να δημιουργησει. Να κολυμπησει. Να ξαποστασει.
Αξιζει να ξαναβρουμε την κινηση της επιθυμιας, την κινηση που ποδηγετειται απο το ενστικτο της ευχαριστησης, της χαρας. Κι αυτο προπαντος σωματικα. Μονο ετσι εχει ελπιδα για ευχαριστιακη ζηση