Μάγερ συνέχεια. Ο Ιωάννης-Ιάκωβος είναι ένας ρομαντικός. Ή μάλλον ξεκινά σαν ρομαντικός, ταιριάζοντας την εκρηκτική ιδιοσυγκρασία του με την δι-έξοδο που του έδινε το φιλελληνικό, φιλεπαναστατικό ρεύμα της εποχής. Λέω ξεκινά ρομαντικός, γιατί το ζύμωμά του με τον πόνο, τον θάνατο, την υπέρβαση τον ελευθερώνουν κι απ' αυτό το κατάλοιπο. Ο Μάγερ είναι ένας τραγικός άνθρωπος με την αρχαιοελληνική έννοια, ένας άνθρωπος που ζητά την υπέρβαση της ανάγκης, το πέταγμα στην ελευθερία. Στην Ελλάδα, στο Μεσολόγγι μαθαίνει το τίμημα και το πληρώνει ακέραια. ΤΟ πληρώνει με την ίδια του την ζωή, την ζωή της γυναίκας και των παιδιών του. Το πληρώνει με μια εθελούσια, παράλογη καταβύθιση στον πόνο, στην πείνα, στην ωμότητα, στην Χάρη, στον θάνατο. Τί κότσια είχε αυτός ο άνθρωπος. Και κυρίως στο τέλος, σαν του ξανάγινε η πρόταση να φύγει σαν ξένος υπήκοος. Πώς δεν είπε, εντάξει παιδιά, το έζησα το τριπάκι, καλός ο ηρωισμός, αλλά ως εδώ. Όχι να πάμε και χαμένοι. Είχε αποφασίσει τον θάνατο. Ζούσε με τον θάνατο, τον αγροικούσε στις ντουφεκιές στην μπαρούτη στον ρόγχο των μελλοθάνατων στη μυρωδιά της λιμνοθάλασσας. Ο Μάγερ είναι κάτι παραπάνω από Έλληνας, από Μεσολογγίτης.