Το πρόσωπο Μάγερ. Ένας μποέμ, ένας αποτυχημένος αστός. Στη νεανική του τρέλλα επάνω. Εκεί που συνωμοτούν τα δεδομένα της εποχής, ο άνεμος που φυσά-όχι για όλους. Κάποιοι τον οσφραίνονται, τον αναπνέουν, τους φουσκώνει τα όνειρα και κάνουν πανιά. Κάποιοι παγιδεύονται στα αγαθά τους, κάποιοι ρητορεύουν, που λέει ο παλιός μας φίλος ο Σεφέρης. Η προσωπογραφία του Μάγερ, όπως την εκφράζω, με τον τρόπο που έχει καταγραφεί μέσα μου, γεννά την σκέψη της δικής μου-δικιάς μας ανοδίας την δεκαετία του '80, αλλά και τώρα, πιο πνιχτά, λιγότερο εμφανώς. Με την ίδια ανοδία, ως εγκλωβισμό, ως απουσία δι-εξόδου νιώθω πως χρεώνουμε τώρα τα παιδιά μας. Είναι κοινό βίωμα αυτό. Ίσως για μας δεν συνωμότησαν οι εποχές ή δεν αφουγκραστήκαμε εμείς τους ανέμους τους. Όλα όμως μπορεί ν' αλλάξουν όσο ζούμε. Ελπίζω. Ο Μάγερ πάντως τόλμησε και κατόρθωσε την δική του Έξοδο. Με πολλούς τρόπους και έννοιες νοούμενη. Με κορύφωση την προσωπική και ιστορική έξοδο της Κυρικής των Βαίων 1826. Τότε που πρόσωπο και Ιστορία έγιναν ένα, στην πιο ακραία έκφανση, επαληθεύοντας κάθε παρακαταθήκη τους.