Το παιδί μέσα μας. Συνήθως διαβάζει. Σπάνια παίζει κρυφτό, μήλα, καμμιά φορά τρέχει. Όπως τότε, στο Άλσος. Τόσο τρέξιμο τότε που έλεγες πως σου κοβόντανε τα ήπατα. Ωραία αίσθηση. Τά'  δινες όλα. Το παιδί αυτό, αν το καλοσκεφτείς, αρνείται τις λογικές και τα κουτιά που το κλείσανε. Ουουου χρόνια και χρόνια. Το παιδάκι θέλει τζάκι, θέλει ποίηση, παραμύθι, τραγουδάκι και βέβαια ύπνο. Ύπνο και φαγάκι εννοείται. Αλλά δυστυχώς έμεινε σ' αυτά. Και ξέχασε τα κραγιόνια και τα χρώματα και τις μουσικές και τις ελιές και τη θάλασσα και την κηρήθρα, την άμμο. Και την ποίησή του. Καιρός να ξυπνήσει και να αναρωτηθεί.