Tα παιδιά επίσης αγαπούν τις ιστορίες. Όχι κάτι τρομερό. Αστείες οικογενειακές στιγμές, μνήμες προσωπικές που μπορούν να ειπωθούν σαν ιστορία και να ζωντανέψουν την διάθεση και την φαντασία του παιδιού. Ακόμα και ιστορίες εθνικές, με ήρωες που λατρεύουν τα αγόρια. Τί κρίμα που έχουμε ξεχάσει να λέμε ιστορίες..Πόσο ανέμπνευστη κάναμε τη ζωή μας. Η ιστορία σε περνά στο προσωπικό σύμπαν, σε γλυτώνει από το χάος του απρόσωπου. Σε ζεσταίνει. Το βλέπω και στα παιδιά μου του σχολείου, το βλέπω και στο γιό μου.