Μια στιγμή-ώρα της ημέρας που να την αφιερώνεις στην ησυχία. Στην φυγή σου-επιτέλους!- από όλη την μεριμνο-ποίηση της ζωής, που καταφέρνει να καταπιεί και τα πιο πνευματικά έργα, την προσευχή λόγου χάριν. Μια στιγμή-ώρα που θα είναι για την ησυχία και την ευχή. Όχι ως καθήκον. Ως ανάπαυση. Και τότε θα δεις τί βγαίνει απ' την καρδιά σου, τί είναι μέσα της. Κι η μεριμνοποίηση ίσως γίνει ποίηση...