Joining a 30-day challenge to post work publicly
Τα μακριά κουτάλια των καφενείων.
Ότι της άρεσαν τα παλιά και εκκεντρικά πράγματα, τα εποχής που λέμε, ήταν γνωστό σε όλους. Μια βόλτα από το μικρό της υπόγειο να έκανες-και δεν ήταν δύσκολο-, το διαπίστωνες αμέσως. Φίσκα σε όλων των ειδών τις απιθανότητες, ξυριστικά του 40, λεκάνες τσίγκινες, κάτι συσκευασίες από πομάδες προπολεμικές. Η ίδια ήταν ντυμένη σαν ξεπεσμένη θεατρίνα της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, με εσάρπες που τις πατούσε, μπότες κολλητές δερμάτινες, μαλλί φουσκωτό πέντε τριχών. Και ένα ρουζ εξωφρενικό που την αγρίευε χειρότερα, τα σταφιδιασμένα της μάγουλα. Τη λυπόμουνα κι εγώ κι η Σούλα και την αφήναμε να πίνει το καφεδάκι της που και που. Καθότανε στο τραπεζάκι κοντά στην πόρτα, με γυρισμένη την πλάτη στους άλλους. Πολύ διακριτική και ήσυχη είναι αλήθεια.. Δεν της έπαιρνες εύκολα κουβέντα, δε βόηθαγε κι η εμφάνισή της. Όταν πρωτόρθε στο υπόγειο και έσκασε μύτη στο καφενείο, γέλαγε ο κόσμος. Σταματάγανε την πρέφα και κοιτάγανε. Κάτι πορνόγεροι την είπανε για τέτοια, ξοφλημένη, και ψαχνόντουσαν κιόλα. Με αηδίαζαν. Στην αρχή γέλαγα κι εγώ, μετά τη συνήθισα, για να μην πω τη συμπάθησα και τσαντιζόμουνα σαν άκουγα κοροιδίες, Μετά πάψανε κι αυτές, έγινε η Καλλιρρόη κάτι σαν τους τοίχους ή σαν το ντουμάνι του καφενείου. Αόρατη. Καλλιρρόη τήνε λέγανε. Αλαφροίσκιωτο όνομα, σαν και την ίδια.
Σιγά-σιγά έπιασε φιλίες με τη Σούλα. Φιλίες δηλαδή που λέει ο λόγος. Ερχότανε δειλά στο πάγκο και ζήταε λίγη ζάχαρη ή λίγο ούζο. Καμιά φορά έφερνε ένα ματσάκι βασιλικό, τ' άφηνε εκεί κι εξαφανιζόταν.Mια μέρα η Σούλα δεν την άφησε να φύγει. Την τράβηξε μέσα από τον πάγκο, την έστρωσε σε μια καρέκλα μπρος σ'ένα κατοστάρι και της κάνει Μπρος λέγε μου. Πέστα. Κι άρχισε να μιλάει η Καλλιρόη μ' εκείνη την τρεμουλιάρα φωνή, με το βλέμμα στραμμένο κάτω και τα χείλια ξεραμένα, να τα δροσίζει που και που με μια γουλιά κρασί. Τα 'μαθε όλα η Σούλα. Για τα νιάτα της στη Θράκη, για τους γάμους που έκαμε και τα καζάντια της, για το τσίρκο, το μπουλούκι που την περιμάζεψε και γυρνάγανε την επαρχία. Για τη φυλακή όταν τίναξε κανόνι ο δήθεν θιασάρχης, ο αρχιμπουλουκτζής δηλαδή και πλακώσανε οι χωροφυλάκοι μιλημένοι και βρήκανε πρέζα μες τα σέα του λεγάμενου. Τους μπαγλαρώσνε όλους και την Καλλιρρόη μαζί. Έκαμε δεκαπέντε μήνες φυλακή μέχρι που μεσολάβησε ο νουνός της που είχε άκρες στις αρχές και την έβγαλε. Της βρήκε και δουλειά, σ' ένα βεστιάριο, έκατσε εκεί χρόνια, έμαθε και ράψιμο. Εκεί φαίνεται την κόλλησε η μανία με τις αντίκες. Σαν έκλεισε το βεστιάριο, βρέθηκε χωρίς δουλειά. Κάπου εκεί την έβγαλε η άκρη της κατά τη γειτονιά μας και νοίκιασε με κάτι ψευτολεφτουδάκια που' χε μαζεμένα το υπόγειο. Αυτή ήταν η Καλλιρρόη. Ούτε πολλή ούτε λίγη. Πάντως ήσυχος άνθρωπος. Παράξενη μα ακίνδυνη.
Μετά λίγες μέρες που μίλησαν η Σούλα κι αυτή στο κουζινάκι, βρήκαν να μου λείπουν τα κουτάλια. Όχι αυτά τα κοινά. Τ άλλα, με το μακρύ χερούλι, που' ναι μεγαλύτερα από του γλυκού. Αυτά που' χε για δοσομετρητές του καφέ και της ζάχαρης ο μακαρίτης ο πατέρας μου. Τα φύλαγα γιατί μ' άρεζαν. Μου θύμιζαν τα παιδικάτα μου στο Πλωμάρι, τον καφενέ, τον πατέρα και τη μάννα. Εκείνο τον παλιό μας τον καφενέ με το πράσινο βαμμένο ξύλο, τα μπακίρια και το κλουβί με τον παπαγάλο.Το βούτηγμα του κουταλιού στο τσίγκινο κουτί, να γεμίζει ξέχειλο με την καφετιά σκόνη. Τα δάχτυλα του πατέρα. Τον ήχο από το νερό που' πλενε τα φλυτζάνια η μάννα, τη μυρωδιά του καφέ σαν φούσκωνε, το μωσαικό κάτω, μαύρα άσπρα τετράγωνα. Το θόρυβο από τα κομπολόγια που παίζανε οι γέροι. Και το τζουκ μποξ, Αυτό ήταν η λαχτάρα μου. Να βλέπω τα δισκάκια να πέφτουνε το ένα μετά τ' άλλο. Ν' ακούω τις μουσικές.
Έφαγα τον τόπο. Τα κουτάλια άφαντα. Στην αρχή τα' βαλα με τη Σούλα, με την καταραμένη της μανία να νοικοκυρεύει καταπώς της αρέσει τα πάντα. Αποδείχτηκε πως η Σούλα είχε να δει τα κουτάλια πολύ πριν από μένα. Τα φέραμε από δω, τα φέραμε από κει, στο τέλος ήρθε απάνω η κουβέντα με την Καλλιρρόη. Η Καλλιρρόη στο κουζινάκι, μόνη της όσο έβγαινε έξω η Σούλα να σερβίρει. Μόνη της κατά διαστήματα, ώρα αρκετή. Αρκετή να μπανίσει τα κουτάλια μέσα στο ντουλάπι που άνοιγε η Σούλα, βαλμένα όρθια στο ποτήρι. Αρκετή να σηκωθεί να τα πάρει, από πάνω της ήτανε το ντουλάπι και να τα βολέψει στο τσαντικό της. Μάλιστα. Έτσι εξηγούνται όλα. Κολλάει και με την βίδα της με τις παλιατζούρες. Ωραία η ρουφιάνα. Η Σούλα με διέκοψε. Άρχισε να μου λέει να μην κολάζομαι έτσι και πως δεν έχω καμιά απόδειξη και πως τόσος κόσμος μπαίνει στο μαγαζί, τη σαλή βρήκα να κατηγορήσω που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Και χαρά στα κουτάλια, λες κι ήτανε ασημένια. Τον τόπο πιάνανε, δεν τα χρησιμοποιούσα λέει και ποτέ. Φούντωσα. Κουμάντο να κάνει στα δικά της τα πράματα, όχι στα θυμητάρια του πατέρα μου. Θα μπαίνανε οι γέροι μες το κουζινάκι να κλέψουν τα κουταλάκια; Έχει μπει ποτέ πελάτης στο κουζινάκι εξόν από το Μπάμπη που μου' ναι αδερφός; Μετρημένα κουκιά είναι. Αλλά άκρη δεν θα' βγαζα με τη Σούλα. Εγώ ήξερα τί έγινε και ήμουνα αποφασισμένος να το ξεκαθαρίσω αμέσως.
Την άλλη μέρα φάνηκε η λεγάμενη, στρώθηκε στο μπροστινό τραπέζι και περίμενε να την κεράσουνε καφέ. Σηκώθηκα και γω, μια και δυο και τη βουτάω. Δε μου λες κυρα-Καλλιρρόη, για να' χουμε καλό ρώτημα, κάτι κουταλάκια που' χα μέσα κει στο κουζινάκι, στο ντουλάπι, μπας και τα πήρε το μάτι σου τις προάλλες που τα λέγατε με τη Σούλα; Γιατί τα' χασα και τα ψάχνω. Κοκκίνησε, άσπρισε, ξάσπρισε η δικιά σου, δε μίλησε. Κατέβασε το κεφάλι και κοιτούσε χάμω, μπας και βρει κανα τάλληρο. Είπα να τη μουντάρω μα βαστάχτηκα. Ήτανε και κόσμος μπροστά. Άκου να δεις τη λέω, την άλλη φορά που θα 'ρθεις να' χεις μαζί σου και τα κουταλάκια. Κατάλαβες; Και έχε χάρη κακομοίρα μου που'μαι καλός άνθρωπος και δε θέλω μπλεξίματα. Αλλά να ξέρεις, πρώτη φορά και τελευταία τούτη. Μετά θα πας από κει που βγήκες, Ξηγημένοι; Ξηγημένοι. Και γύρισα κι έφυγα. Ε μα ντε. Τη βάζεις μέσα, τη μαζεύεις, την κερνάς, ζεστογωνιάζει και να σε κλέβει; Δε το θέλει κι ο Θεός.
Δυο λεφτά μετά που βγήκα για παραγγελία, το μπροστινό τραπέζι είχε αδειάσει. Δεν έδωσα σημασία, λογικό ήτανε. Λέω θα ξανάρθει κάποια στιγμή,να γυρίσει τα κουτάλια. Ντάξει, μπορεί να μην της βάσταγε να τα δώσει στο χέρι. Θα τα' φηνε στον πάγκο, όπως άφηνε τα βασιλικά. Περάσανε μέρες. Δε φάνηκε. Η Σούλα μουρμούριζε όπως πάντα. Όλους τους λυπότανε και για όλους ήτανε σπλαχνικιά. Εξόν από μένα. Με τα πολλά φτάσανε τα χαμπέρια από έναν που μένανε στην ίδια πολυκατοικία. Τα μάζεψε η λεγάμενη κι έφυγε. Αμέσως μετά που της έκαμα την κουβέντα. Κι έχασε η Βενετιά βελόνι. Στον αγύριστο να πάει, γύρισα κι είπα της Σούλας. Σα πολύ δεν ασχοληθήκαμε μαζί της; Χαμένο κορμί ήτανε, πάει αλλού τώρα. Εδώ της βγήκε τ' όνομα. Αλλιά από μένα που' χασα τα κουταλάκια του πατέρα μου. Αλλά αν περιμένω από σένα να καταλάβεις...
Αυτά γινήκανε τότε κι η Καλλιρρόη έγινε παρελθόν.Ξέχασα τελείως και αυτή και τα κουτάλια τα παλιά του καφενέ του παιδικού μου. Είχα δουλειά στο δικό μου το καφενείο, γέννησε κι η κόρη μου, απόκτησα εγγονάκι, τ'όνομά μου του δώσανε. Διονύσης. Άλλη χαρά τέτοια δεν ένιωσα στη ζωή μου. Δεν ήξερα τί να του πρωτοπάρω, που να τον πρωτοπάω. Μια μέρα τον είχα πάει βόλτα κάτω στο Ζάππειο, στον Εθνικό Κήπο, να παίξει, να ταίσει τις πάπιες. Καθόμουνα κι εγώ πιο πέρα και τον αγνάντευα. Ευτυχισμένος. Όλα μου΄ τα 'χε δώσει η ζωή. Δόξα ο Μεγαλοδύναμος. Τίποτ' άλλο δε ζητώ. Μόνο να μεγαλώσει καλά ο Διονυσάκης μου και να τον χαρώ. Τίποτ' άλλο. Κι εκεί απάνω τον είδα.
Ένα κουβάρι, στο διπλανό παγκάκι. Με μια κουβέρτα παλιακή, σαν κι αυτές που' χαμε στο χωριό. Τυλιγμένος, Στα πόδια του η καρώ τσάντα των άστεγων και ο πάτος από ένα χαρτοκούτι. Πάταγε κεί πάνω τα πόδια του σαν να φοβόταν μήπως λερώσει το χώμα.Βάσταγε μια τσάντα από σούπερμάρκετ. Έβγαλε έξω δυο γιαούρτια κι άρχισε να ψαχουλεύει μες την κουβέρτα. Ώρα ψαχούλευε. Τελικά έβγαλε έξω ένα πακετάκι δεμένο με λάστιχο. Το άνοιξε κι ετοιμάστηκε να φάει. Είδα να πηγαινοέρχεται ανάμεσα στο στόμα του και το κεσεδάκι, το κουτάλι με το μακρύ χερούλι και το φαρδύ σκάφος. Που έβγαζε γενναιόδωρες κουταλιές του καφέ και της ζάχαρης, που' κανε τα σχώρια στα μνημόσυνα πιο αληθινά και τον πόνο γλυκύτερο,το κουτάλι με τα πράσινα αρχικά στη ράχη. Το κουτάλι του πατέρα μου.
Τα μακριά κουτάλια των καφενείων.
Ότι της άρεσαν τα παλιά και εκκεντρικά πράγματα, τα εποχής που λέμε, ήταν γνωστό σε όλους. Μια βόλτα από το μικρό της υπόγειο να έκανες-και δεν ήταν δύσκολο-, το διαπίστωνες αμέσως. Φίσκα σε όλων των ειδών τις απιθανότητες, ξυριστικά του 40, λεκάνες τσίγκινες, κάτι συσκευασίες από πομάδες προπολεμικές. Η ίδια ήταν ντυμένη σαν ξεπεσμένη θεατρίνα της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, με εσάρπες που τις πατούσε, μπότες κολλητές δερμάτινες, μαλλί φουσκωτό πέντε τριχών. Και ένα ρουζ εξωφρενικό που την αγρίευε χειρότερα, τα σταφιδιασμένα της μάγουλα. Τη λυπόμουνα κι εγώ κι η Σούλα και την αφήναμε να πίνει το καφεδάκι της που και που. Καθότανε στο τραπεζάκι κοντά στην πόρτα, με γυρισμένη την πλάτη στους άλλους. Πολύ διακριτική και ήσυχη είναι αλήθεια.. Δεν της έπαιρνες εύκολα κουβέντα, δε βόηθαγε κι η εμφάνισή της. Όταν πρωτόρθε στο υπόγειο και έσκασε μύτη στο καφενείο, γέλαγε ο κόσμος. Σταματάγανε την πρέφα και κοιτάγανε. Κάτι πορνόγεροι την είπανε για τέτοια, ξοφλημένη, και ψαχνόντουσαν κιόλα. Με αηδίαζαν. Στην αρχή γέλαγα κι εγώ, μετά τη συνήθισα, για να μην πω τη συμπάθησα και τσαντιζόμουνα σαν άκουγα κοροιδίες, Μετά πάψανε κι αυτές, έγινε η Καλλιρρόη κάτι σαν τους τοίχους ή σαν το ντουμάνι του καφενείου. Αόρατη. Καλλιρρόη τήνε λέγανε. Αλαφροίσκιωτο όνομα, σαν και την ίδια.
Σιγά-σιγά έπιασε φιλίες με τη Σούλα. Φιλίες δηλαδή που λέει ο λόγος. Ερχότανε δειλά στο πάγκο και ζήταε λίγη ζάχαρη ή λίγο ούζο. Καμιά φορά έφερνε ένα ματσάκι βασιλικό, τ' άφηνε εκεί κι εξαφανιζόταν.Mια μέρα η Σούλα δεν την άφησε να φύγει. Την τράβηξε μέσα από τον πάγκο, την έστρωσε σε μια καρέκλα μπρος σ'ένα κατοστάρι και της κάνει Μπρος λέγε μου. Πέστα. Κι άρχισε να μιλάει η Καλλιρόη μ' εκείνη την τρεμουλιάρα φωνή, με το βλέμμα στραμμένο κάτω και τα χείλια ξεραμένα, να τα δροσίζει που και που με μια γουλιά κρασί. Τα 'μαθε όλα η Σούλα. Για τα νιάτα της στη Θράκη, για τους γάμους που έκαμε και τα καζάντια της, για το τσίρκο, το μπουλούκι που την περιμάζεψε και γυρνάγανε την επαρχία. Για τη φυλακή όταν τίναξε κανόνι ο δήθεν θιασάρχης, ο αρχιμπουλουκτζής δηλαδή και πλακώσανε οι χωροφυλάκοι μιλημένοι και βρήκανε πρέζα μες τα σέα του λεγάμενου. Τους μπαγλαρώσνε όλους και την Καλλιρρόη μαζί. Έκαμε δεκαπέντε μήνες φυλακή μέχρι που μεσολάβησε ο νουνός της που είχε άκρες στις αρχές και την έβγαλε. Της βρήκε και δουλειά, σ' ένα βεστιάριο, έκατσε εκεί χρόνια, έμαθε και ράψιμο. Εκεί φαίνεται την κόλλησε η μανία με τις αντίκες. Σαν έκλεισε το βεστιάριο, βρέθηκε χωρίς δουλειά. Κάπου εκεί την έβγαλε η άκρη της κατά τη γειτονιά μας και νοίκιασε με κάτι ψευτολεφτουδάκια που' χε μαζεμένα το υπόγειο. Αυτή ήταν η Καλλιρρόη. Ούτε πολλή ούτε λίγη. Πάντως ήσυχος άνθρωπος. Παράξενη μα ακίνδυνη.
Μετά λίγες μέρες που μίλησαν η Σούλα κι αυτή στο κουζινάκι, βρήκαν να μου λείπουν τα κουτάλια. Όχι αυτά τα κοινά. Τ άλλα, με το μακρύ χερούλι, που' ναι μεγαλύτερα από του γλυκού. Αυτά που' χε για δοσομετρητές του καφέ και της ζάχαρης ο μακαρίτης ο πατέρας μου. Τα φύλαγα γιατί μ' άρεζαν. Μου θύμιζαν τα παιδικάτα μου στο Πλωμάρι, τον καφενέ, τον πατέρα και τη μάννα. Εκείνο τον παλιό μας τον καφενέ με το πράσινο βαμμένο ξύλο, τα μπακίρια και το κλουβί με τον παπαγάλο.Το βούτηγμα του κουταλιού στο τσίγκινο κουτί, να γεμίζει ξέχειλο με την καφετιά σκόνη. Τα δάχτυλα του πατέρα. Τον ήχο από το νερό που' πλενε τα φλυτζάνια η μάννα, τη μυρωδιά του καφέ σαν φούσκωνε, το μωσαικό κάτω, μαύρα άσπρα τετράγωνα. Το θόρυβο από τα κομπολόγια που παίζανε οι γέροι. Και το τζουκ μποξ, Αυτό ήταν η λαχτάρα μου. Να βλέπω τα δισκάκια να πέφτουνε το ένα μετά τ' άλλο. Ν' ακούω τις μουσικές.
Έφαγα τον τόπο. Τα κουτάλια άφαντα. Στην αρχή τα' βαλα με τη Σούλα, με την καταραμένη της μανία να νοικοκυρεύει καταπώς της αρέσει τα πάντα. Αποδείχτηκε πως η Σούλα είχε να δει τα κουτάλια πολύ πριν από μένα. Τα φέραμε από δω, τα φέραμε από κει, στο τέλος ήρθε απάνω η κουβέντα με την Καλλιρρόη. Η Καλλιρρόη στο κουζινάκι, μόνη της όσο έβγαινε έξω η Σούλα να σερβίρει. Μόνη της κατά διαστήματα, ώρα αρκετή. Αρκετή να μπανίσει τα κουτάλια μέσα στο ντουλάπι που άνοιγε η Σούλα, βαλμένα όρθια στο ποτήρι. Αρκετή να σηκωθεί να τα πάρει, από πάνω της ήτανε το ντουλάπι και να τα βολέψει στο τσαντικό της. Μάλιστα. Έτσι εξηγούνται όλα. Κολλάει και με την βίδα της με τις παλιατζούρες. Ωραία η ρουφιάνα. Η Σούλα με διέκοψε. Άρχισε να μου λέει να μην κολάζομαι έτσι και πως δεν έχω καμιά απόδειξη και πως τόσος κόσμος μπαίνει στο μαγαζί, τη σαλή βρήκα να κατηγορήσω που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Και χαρά στα κουτάλια, λες κι ήτανε ασημένια. Τον τόπο πιάνανε, δεν τα χρησιμοποιούσα λέει και ποτέ. Φούντωσα. Κουμάντο να κάνει στα δικά της τα πράματα, όχι στα θυμητάρια του πατέρα μου. Θα μπαίνανε οι γέροι μες το κουζινάκι να κλέψουν τα κουταλάκια; Έχει μπει ποτέ πελάτης στο κουζινάκι εξόν από το Μπάμπη που μου' ναι αδερφός; Μετρημένα κουκιά είναι. Αλλά άκρη δεν θα' βγαζα με τη Σούλα. Εγώ ήξερα τί έγινε και ήμουνα αποφασισμένος να το ξεκαθαρίσω αμέσως.
Την άλλη μέρα φάνηκε η λεγάμενη, στρώθηκε στο μπροστινό τραπέζι και περίμενε να την κεράσουνε καφέ. Σηκώθηκα και γω, μια και δυο και τη βουτάω. Δε μου λες κυρα-Καλλιρρόη, για να' χουμε καλό ρώτημα, κάτι κουταλάκια που' χα μέσα κει στο κουζινάκι, στο ντουλάπι, μπας και τα πήρε το μάτι σου τις προάλλες που τα λέγατε με τη Σούλα; Γιατί τα' χασα και τα ψάχνω. Κοκκίνησε, άσπρισε, ξάσπρισε η δικιά σου, δε μίλησε. Κατέβασε το κεφάλι και κοιτούσε χάμω, μπας και βρει κανα τάλληρο. Είπα να τη μουντάρω μα βαστάχτηκα. Ήτανε και κόσμος μπροστά. Άκου να δεις τη λέω, την άλλη φορά που θα 'ρθεις να' χεις μαζί σου και τα κουταλάκια. Κατάλαβες; Και έχε χάρη κακομοίρα μου που'μαι καλός άνθρωπος και δε θέλω μπλεξίματα. Αλλά να ξέρεις, πρώτη φορά και τελευταία τούτη. Μετά θα πας από κει που βγήκες, Ξηγημένοι; Ξηγημένοι. Και γύρισα κι έφυγα. Ε μα ντε. Τη βάζεις μέσα, τη μαζεύεις, την κερνάς, ζεστογωνιάζει και να σε κλέβει; Δε το θέλει κι ο Θεός.
Δυο λεφτά μετά που βγήκα για παραγγελία, το μπροστινό τραπέζι είχε αδειάσει. Δεν έδωσα σημασία, λογικό ήτανε. Λέω θα ξανάρθει κάποια στιγμή,να γυρίσει τα κουτάλια. Ντάξει, μπορεί να μην της βάσταγε να τα δώσει στο χέρι. Θα τα' φηνε στον πάγκο, όπως άφηνε τα βασιλικά. Περάσανε μέρες. Δε φάνηκε. Η Σούλα μουρμούριζε όπως πάντα. Όλους τους λυπότανε και για όλους ήτανε σπλαχνικιά. Εξόν από μένα. Με τα πολλά φτάσανε τα χαμπέρια από έναν που μένανε στην ίδια πολυκατοικία. Τα μάζεψε η λεγάμενη κι έφυγε. Αμέσως μετά που της έκαμα την κουβέντα. Κι έχασε η Βενετιά βελόνι. Στον αγύριστο να πάει, γύρισα κι είπα της Σούλας. Σα πολύ δεν ασχοληθήκαμε μαζί της; Χαμένο κορμί ήτανε, πάει αλλού τώρα. Εδώ της βγήκε τ' όνομα. Αλλιά από μένα που' χασα τα κουταλάκια του πατέρα μου. Αλλά αν περιμένω από σένα να καταλάβεις...
Αυτά γινήκανε τότε κι η Καλλιρρόη έγινε παρελθόν.Ξέχασα τελείως και αυτή και τα κουτάλια τα παλιά του καφενέ του παιδικού μου. Είχα δουλειά στο δικό μου το καφενείο, γέννησε κι η κόρη μου, απόκτησα εγγονάκι, τ'όνομά μου του δώσανε. Διονύσης. Άλλη χαρά τέτοια δεν ένιωσα στη ζωή μου. Δεν ήξερα τί να του πρωτοπάρω, που να τον πρωτοπάω. Μια μέρα τον είχα πάει βόλτα κάτω στο Ζάππειο, στον Εθνικό Κήπο, να παίξει, να ταίσει τις πάπιες. Καθόμουνα κι εγώ πιο πέρα και τον αγνάντευα. Ευτυχισμένος. Όλα μου΄ τα 'χε δώσει η ζωή. Δόξα ο Μεγαλοδύναμος. Τίποτ' άλλο δε ζητώ. Μόνο να μεγαλώσει καλά ο Διονυσάκης μου και να τον χαρώ. Τίποτ' άλλο. Κι εκεί απάνω τον είδα.
Ένα κουβάρι, στο διπλανό παγκάκι. Με μια κουβέρτα παλιακή, σαν κι αυτές που' χαμε στο χωριό. Τυλιγμένος, Στα πόδια του η καρώ τσάντα των άστεγων και ο πάτος από ένα χαρτοκούτι. Πάταγε κεί πάνω τα πόδια του σαν να φοβόταν μήπως λερώσει το χώμα.Βάσταγε μια τσάντα από σούπερμάρκετ. Έβγαλε έξω δυο γιαούρτια κι άρχισε να ψαχουλεύει μες την κουβέρτα. Ώρα ψαχούλευε. Τελικά έβγαλε έξω ένα πακετάκι δεμένο με λάστιχο. Το άνοιξε κι ετοιμάστηκε να φάει. Είδα να πηγαινοέρχεται ανάμεσα στο στόμα του και το κεσεδάκι, το κουτάλι με το μακρύ χερούλι και το φαρδύ σκάφος. Που έβγαζε γενναιόδωρες κουταλιές του καφέ και της ζάχαρης, που' κανε τα σχώρια στα μνημόσυνα πιο αληθινά και τον πόνο γλυκύτερο,το κουτάλι με τα πράσινα αρχικά στη ράχη. Το κουτάλι του πατέρα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προσθέστε το σχόλιό σας: