Οδός Αθανασίας

Όταν πήγαινα δημοτικό, κάναμε και τα Σάββατα μάθημα. Φαντάζομαι ότι και άλλοι άνω των σαράντα θα το θυμούνται. Δεν κάναμε το κλασσικό μάθημα, αλλά, όσο παράξενο κι αν φαίνεται σήμερα, μας δίδασκαν το Ευαγγέλιο, ναι, το ευαγγέλιο της Κυριακής. Θυμάμαι λοιπόν την εκάστοτε δασκάλα, οι οποίες σημειωτέον δεν έδειχναν να έχουν καμιά ιδιαίτερη σχέση με την εκκλησία όπως το κρίνω τώρα, εκ των υστέρων, να διαβάζει και να εξηγεί με απόλυτη φυσικότητα το ευαγγέλιο. Σ' αυτά λοιπόν τα Σαββατιάτικα μαθήματα άκουσα για πρώτη φορά τα ονόματα των δώδεκα Αποστόλων, όπως τα καταγράφει η Καινή Διαθήκη: πρῶτος Σίμων ὁ λεγόμενος Πέτρος καὶ Ἀνδρέας ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ, Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννης ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ, Φίλιππος καὶ Βαρθολομαῖος, Θωμᾶς καὶ Ματθαῖος ὁ τελώνης, Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ἁλφαίου καὶ Λεββαῖος ὁ ἐπικληθεὶς Θαδδαῖος, Σίμων ὁ Κανανίτης καὶ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης ὁ καί παραδοὺς αὐτόν. Τον Ιούδα αντικατέστησε ο Ματθίας. Τα ονόματα αυτά χαράχτηκαν με απόλυτη ευκρίνεια μέσα μου, καθώς και ο ρυθμός του λόγου του ιερού κειμένου. Τα ονόματα αυτά ήξερα από τότε που τα άκουσα ,μ' ένα τρόπο ανερμήνευτο, ότι έλεγαν την αλήθεια, την μόνη και την αληθινή αλήθεια. Μαζί τους και στο άκουσμά τους χαράχτηκε η απλή, παιδική πίστη, ο Ιησούς Χριστός περιπατών παρά την θάλασσα της Γαλιλαίας, οι αγράμματοι ψαράδες που τον ακολούθησαν "αφέντες άπαντα". Καλό εορτασμό της γιορτής τους, μια και η εορτή της απλότητας, της εκχώρησης στο Θεό του χώρου για να κάνει τη δουλειά του και να μεταμορφώσει την αδυναμία μας που με τόσο πάθος υπερασπιζόμαστε, δεν σταματά ποτέ...