Του Αγίου Αλεξάνδρου του Παπαδιαμάντη. Ημέρα της κοιμήσεώς του, 3 Ιανουαρίου 1911. Και ο μπαρμπα-Αλέξανδρος εκοιμήθη ταπεινός, νικηθείς υπό της ινφλουέντζας, θαμμένος ολόκληρος υπό τας ευχάς των απόκληρων ηρώων του, ίνα παρουσιασθή ιματισμένος και σωφρονών ενώπιον του Κριτού, του Παλαιού Ημερών, του Τρισαγίου.  Ζήτησε λιωμένος στον βήχα το Μηναίο του Ιανουαρίου. Έρχονται οι Μεγάλες και Βασιλικές Ώρες των Φώτων. Οι αδερφάδες τον παραστέκουν. Δεν μπορεί να διαβάσει . "Θα πω ό,τι θυμάμαι απ' έξω". "Την χείρα σου την αψαμένην την ακήρατον κορυφή του Δεσπότου έπαρον υπέρ ημών, Βαπτιστά (...)". Κόπηκε η φωνή του. Συνέχισε αργά: "Και δεύρο στήθι μεθ' ημών...". Ο θάνατος έρχεται καλπάζοντας σαν άγριο άλογο. Για σένα όμως ταπεινώνει το ποδοβολητό του. Καρφώνει το βλέμμα στον ασβεστωμένο τοίχο. Τ' αναφιλητό της Κυρατσούλας. Βαθιά ανάσα. "Επισφραγίζων τον ύμνον και προεξάρχων της πανηγύρεως".