Τα ακροστυλωματα της γεφυρας στην Αττικη Οδο, οι λεοντες του Αγιου Μαρκου. Η ποιητικη ματια, ποσο ξερο καναμε το βλεμμα.Ποτε δεν ειναι αργα ομως. Τι μεγαλη πηγη χαρας...
Το ιδιο και η φυση, ο κηπος. Δεν χρειαζεται, δεν πρεπει τιποτα. Υ παρχει για την πλακα σου, για ψυχοθεραπεια.
Η χαρα. Το θεμα μας. Ξεκιναμε με παιχνιδι. Πως παιζουμε. Η χαρα ειναι τσακωμενη με το πρεπει, υποψιν. Παιζουμε πρωταρχικα με τις λεξεις. Με τη φυση. Το νερο. Τη θαλασσα. Την αμμο. Παιζουμε με τα ποδια του αγαπημενου μας και με τα πατουδακια του μωρου μας. Με τα βιβλια και με το σωμα μας, οταν το τεντωνουμε το πρωι. Με τα χρωματα ενιοτε και με τους φιλους μας ποικιλοτροπως και ιδιαιτατα γελωντας. Κριμα να μην παιζουμε και να τρωμε μονο και υπνο.Αll work and no play. Το παιδακι μεσα μας θα χει χοντρο παραπονο.