Επιτέλους! Ξανά εδώ. Πού θα πάει, θα μονιμοποιηθούμε και μεις στο blog,τόσοι εξάλλου...
Αν μη τι άλλο, που' λεγε κι ένας φίλος, ζούμε μια ενδιαφέρουσα ζωή, με σασπένς και αγωνία. Τόσα ντέρμπυ καθημερινά. Μέσα στην Ευρώπη, έξω απ' την Ευρώπη, με δημιουργική ασάφεια, χωρίς...Πάει κι αυτό. Με σοκάρει η βιαιότητα με την οποία όλοι ανεξαιρέτως μεταχειρίζονται τον πολίτη, τον άνθρωπο-και μιλάω για τους εντός. Σαρωτικές απολύσεις εν μια νυκτί, δημοψηφίσματα εν ριπή οφθαλμού, χωρίς την προεργασία, τον χρόνο, την απαραίτητη περίοδο για στοιχειώδες κριτικό "ζύμωμα", με οργουελικά ερωτήματα, με εκβιαστικές συνθήκες. Κι όλο αυτό βαφτίζεται "γιορτή της δημοκρατίας". Ο Όργουελ στα καλύτερά του. Ξαφνικά κλείνουν οι τράπεζες, γέροι άνθρωποι κλαίνε και καταρρέουν μπροστά στις ουρές. Πολύς κόσμος δεν μπορεί να κοιμηθεί, δια μορφώνεται ένα εφιαλτικό σκηνικό. Όλο αυτό είναι βία, βία άσχημη και απροκάλυπτη-και η βία μεταφέρεται,διασπείρεται... Είναι η κατάντια μας. Δεν μας φταίνε μόνο οι "τοκογλύφοι".